Niet veel families blijven ervan gespaard, het grote K woord... En ook onze dierenvriendjes zijn er vatbaar voor. Bij onze allergrootste vriend Lupicor werd vorige week dinsdag kanker vastgesteld. Op beide ogen een plaveiselcelcarcinoom. We moesten hem meteen daar laten. Daar, is het universitair dierenziekenhuis in Luik. Waar één van de beste oogchirurgen van Europa opereert. En dat is ook precies wat er moest gebeuren. Aan de linkerzijde zat het gezwel letterlijk bovenop zijn oog, op de oogbol was een massa weefsel te zien die daar duidelijk niet thuis hoorde. In een drie uur durende operatie werd deze donderdag weg gehaald en de schade aan het hoornvlies hersteld met slijmvliesweefsel van naast zijn oog. De plek waar het gezwel zat zal altijd zichbaar blijven. Aan de andere zijde was het voor ons een iets grotere verassing. We zagen wel dat zijn derde ooglid wat groter was dan wat hoorde, maar gingen er eigenlijk (verkeerdelijk) vanuit dat dit te maken had met wat ontsteking en irritatie. Niet dus, het volledige derde ooglid en wat weefsel er rond moet ook nog weg. Dat staat op het programma voor morgen. Opnieuw narcose, opnieuw helemaal plat. Verder krijgt hij chemo en radiotherapie om te voorkomen dat de kanker uitzaait. Behalve het risico van de operatie (kwijtraken van zijn oog) en de narcose (flebitis, ademhalingsproblemen, hartproblemen, koliek, ...) is er ook nog de kans op recidive aanwezig. Daarvoor zal meneer de rest van zijn leven een 'zonnebril' aanmoeten met een UV filter om de schadelijke invloed van de zon te vermijden. Plaveiselcelcarcinomen zijn in weze huidtumoren. Ze komen bij alle diersoorten inclusief mensen voor. Meestal hebben ze weinig kans op uitzaaien en zijn ze goed te behandelen. Bij paarden komen ze vooral voor in paarden die weinig pigment bezitten (de roze oogleden, roze koker, veel witte plekken met daaronder roze huid) en bij bijvoorbeeld Haflingers waar het aangetoond werd dat bij hen het genoom er voor iets tussen zit. Omdat Vlaamse paarden als Lupicor nog heel zeldzaam zijn in Europa, werd het daarbij nog niet aangetoond. Echter spraken wij met een Venezuelaanse arts die hier in Luik een stage kwam doen en die liet verstaan dat in Zuid Amerika er heel veel Vlaamse paarden (daar Belgians) opgenomen worden met dit probleem. De kanker manifesteert zich voornamelijk aan de slijmvliezen, ogen en geslachtsdelen van deze paarden blijven dus een zwak punt voor de rest van hun leven. Driemaandelijkse controle wordt dan ook ten stelligste aangeraden.
Zaterdag was zijn verjaardag, de arme schat. We gingen op bezoek met snoepjes en borstels om hem eens lekker te verwennen, maar hoewel hij blij was ons te zien, ging niet alles van harte. Hij heeft duidelijk pijn en last van het reeds geopereerde oog (er zit een spoelsysteem in om zijn oog te behandelen en een duidelijke bloeduitstorting waar het gezwel heeft gezeten). Daarnaast ook wantrouwig voor alles wat zich aan die kant afspeelt, afgezien van licht en donker kan hij door dat oog nog niet veel zien. De moedige schat! Hij wordt gemist hier, dat is zeker, en niet alleen door ons. Tigana blijft 'm roepen, en Rafke weet niet waar hij moet gaan schuilen nu. Hopelijk mag hij snel naar huis.
 |
| Onze grote vriend in de ziekenboeg |
