Is het een hagedis? Is het n vis?

nieuwe thuis voor deze schatjes

Geen van de twee, het is een salamander, vier om precies te zijn. Twee vuurbuiksalamanders en twee ribbensalamanders. De mensen wilden liever een droger diertje. Daarom ruimden we onze twee rode baardagaampjes voor deze waterratten. In tegenstelling tot Alex en alexis zijn deze wel doorheen hun volledige metamorfose gegaan en zijn het dus gezellige amfibieën geworden die zowel op het land als in het water zich compleet thuis voelen. Ze kregen dan ook een aangepaste behuizing. Welkom vinnie, vanina, ribus en Rachelle! Hopelijk vinden jullie ons een fijne thuis!

Red red wine...

De volgende keer dat iemand me vraagt wat we toch in die akelige beesten zien hebben we nu een antwoord klaar. Fit moet absoluut het schattigste reptiel ooit zijn... Waarschijnlijk niet, maar hij is wel klein, en aardig. We hebben een kleine vriend in huis. Red is een rattenslang (zoals Izzy ) die nog klein is. Een alleraardigst minidiertje dat zich warmpjes tegen je aan vleit als ie de kans krijgt.

Welkom Red!

Something for the heart

They say some people leave footprints on your heart when they walk through your life,
I say some footprints just leave you a lot of hearts!

Thanks to all our gorgeous equines and the blacksmith that keeps these footprints on track!

Het trekt hier...

OSinds vorige week staan er in onze straat nieuwe verkeersborden, een waarschuwingsbord om te vragen voorzichtig te zijn voor de trekkende padden. Onbewust blijken wij dus veel meer dieren te huisvesten dat waar we erg in hadden. Hoewel we niet meteen overtuigd waren. Ondanks het speuren over de weg kwam er nog geen kikkervisje in zicht...

Voor de onwetenden onder ons, een amfibie houdt over het algemeen een winterslaap. Kikkers en padden graven zich in op het land onder bladeren of afvalhout of onder de grond en slapen de koude winter door. Inmiddels stijgen de temperaturen alweer en worden de diertjes wakker. Oogjes open gaan ze op wandel, of op spring, naar hun voortplantingspoel. Ze weten de weg van vorig jaar, algemeen genomen is het ook de plek waar ze uit het ei kwamen.

Niet het minst bewust van de gevaren van het verkeer, eindigt menig springding als platte pannenkoek....
Vandaar de initiatiefname van verscheidene natuurhulporganisaties om de diertjes bij te staan in hun oversteek.  Daarvoor kwamen er dus de verkeersborden, soms de schotten langs de slootkanten en ook ingegraven emmers aan de kant van de weg, vrijwilligers inspecteren elke avond de emmers en zetten de 'gevangen' diertjes veilig aan de andere kant van de weg af.

Gisterenavond hadden we eindelijk prijs.  De paddenrij kwam massaal voorbij.  De hele tuin zat vol!
Veel van de vrouwtjes komen al n heerschap tegen vooraleer ze bij de poel zijn, meneer klemt zich dan vast op haar rug en laat zich voeren. Ook daarbij valken al eens slachtoffers, mevrouw heeft immers ook net een winter niet gegeten!  Gelukkig zijn de mannetjes gewoonlijk maar half zo groot als de vrouwtjes.

Dit koppeltje hupte vrolijk over onze oprit:

Over de regenboogbrug

Deze week namen wij afscheid van twee van onze diertjes die de oversteek maakten over de regenboogbrug.

Kleine Alan de anolis die heel oud was toen hij toekwam en ook zijn goede vriend Gary Gekko al zag gaan.  Hij wou de laatste dagen niet meer eten en kwijnde stilletjes weg.  Alannis zal 'm missen, en wij ook.

En Vladimir, de trotse valkparkiet met een gebroken staartje.  Vliegen deed hij al jaren niet meer, maar fluiten en sissen als je te dichtbij kwam des te meer.  Varazdina zit 'n beetje verweesd alleen in haar kooitje nu.

Het doet altijd pijn om diertjes te moeten afgeven, hoe oud of ziek ook.  We troosten ons met de gedachte dat op zijn minst hun laatste maanden een gelukkige tijd zijn geweest.

Slaaplekker lieverds, jullie hebben je rust verdient.

Kunnen missen als kiespijn...

Maar dat was het niet, kiespijn, al situeerde zich het wel in de mond.  Daantje had een kapotte tand.
Ook paarden moeten naar de tandarts.  Elk jaar worden hun tanden bijgevijld (die blijven doorgroeien in tegenstelling tot mensentanden) en wordt er gecontroleerd op eventuele gebitsproblemen.  Daantje moet sowieso in het oog worden gehouden. Ze is al een kies kwijt van in een ver verleden, en de kies die daar tegenover staat slijt dus helemaal niet af.  Als die te ver doorgroeit, zou Daan helemaal niet meer kunnen eten.  Maar daar zat dus niet het probleem.  Het zat 'm in de snijtanden van de onderkaak.  Daarin zat een gat en de hele onderkaak was ontstoken.  Waarschijnlijk een trauma van een tijdje terug al.  Stuk van de tand af gesprongen en stilaan beginnen oplossen en wegrotten.  Het verdict was eenvoudig, die tand moest eruit, de procedure heel wat minder eenvoudig.  Zes honderd kilogram paard die er geen zin in heeft onder controle houden is niet altijd even eenvoudig.
Half uurtje beitelen en Daantje was 'n tandje armer, en wij een zorgenpaardje rijker.  Want met de operatie alleen is natuurlijk niet alles gezegd.  Na een verdoving van dat kaliber, moet een paard goed ingepakt, de interne thermostaat doet het namelijk even niet, en met de temperaturen van de laatste dagen is een dekentje, of twee, drie, zeker geen overbodig luxe.  Daarenboven moet de overblijvende krater in haar mond dagelijks gespoeld en gereinigd worden, niet meteen Daans favoriete deel van de dag, of dat van ons ftm....

RX assistente van dienst, dank je wel Tamara!

Daantje zonder taaaandje maar met 'n heel erg zwaar hoofd