Kerstebeestje

Zo de dag voor kerst nog een diertje op zoek naar een veilig onderkomen.  Het voelt wel heel kerstachtig aan.  In hoeverre dat effectief zo is, laat ik maar in het midden.  We konden een diertje opvangen en kregen er het terrarium bij in ruil voor een leeg aquarium.  Die hadden we nog wel staan.  De eigenaars van onze nieuwe huisgenoot vonden 'm te snel, te schichtig en niet aaibaar genoeg.  Dat is natuurlijk een beetje eigen aan reptielen.  Het zijn geen knuffeldieren.  Ik vermoed dat het te maken heeft met het gebrek aan haar.  Als het niet fluffy is, houdt het niet van aaien.  En zodra het schubben heeft, en doorns of dergelijke, kan het nog zorgen dat aaien helemaal geen prettige belevenis wordt, noch voor de aaier, noch voor de geaaide. De meeste houden vooral van warmte, zonlicht, soms water en afhankelijk van de soort van een solitair of groepsbestaan.
Nu is er met deze kerel iets aan de hand.  We hebben namelijk geen idee wat hij is.  Door de vele kleur'morfen' die zijn ontstaan door hobbykwekers die hun creativiteit uiten, zijn sommige dieren haast onherkenbaar geworden.  Zo ook deze kleine kerel.  Hij lijkt op een skink, maar dan een kleintje en hij heeft een heel andere tong, hij is actief of het nu warm is of koud (bijzonder voor een koudbloedige) en hij is zo snel dat hij niet meteen handtam te noemen is.  Hij bijt niet, is niet overmatig agressief, heeft iets weg van de ameive familie, maar toch ook weer niet helemaal.
Kortom, zonder DNA, weten we eigenlijk niet wat het is.

Wat we wel weten is dat hij krekels eet, drie jaar oud is, en fruitcupjes ook lekker vindt.  Als we hem nu nog te pakken krijgen, kunnen we laten determineren wat hij is.  Zolang moet hij ook naamloos door het leven.  Maar in elk geval, hebben wij er een Kerstebeestje bij.

Klaar voor de feesten?

Die Alex,
dan heeft zij een vriendje, dan stopt zij met eten.  Niet dat zij en haar vriendje samenzitten. Daarvoor is Alexis nog te klein.  Maar ze zitten naast elkaar, dat wel.
Alex is sinds vandaag weer aan het eten, 1 bolletje per keer.  En dat mocht wel.  De kleine snoodaard had al een maand niks meer over de spreekwoordelijke kiezen gehad.  Ze weigerde alle eten.
Nu blijkt dat er algemeen heel erg weinig geweten is over Axolotls.  Het wetenschappelijke onderzoek dat wordt gedaan is meestal toegespitst op het uitzoeken waarom een Axolotl nooit een 'echte' salamander wordt en vervolgens pogen hen te dwingen tot metamorfose. Indien succesvol, is de Axolotl overigens geen lang leven meer beschoren.  Als salamander halen ze hooguit een jaartje.
Probleem met onze Alex is dan meteen een mysterie.  Ze eet niet, en niemand weet waarom.  Ze had een kleine infectie die met antibiotica op een paar dagen beter was, maar eten hoefde ze niet.  Op röntgenfoto's bleek dat Alex geen gewrichten heeft, of alleszins geen gewrichten die zichtbaar zijn op foto.  Nu is het niet simpel om van zo'n klein diertje een foto te nemen, allereerst woont ze eigenlijk in het water, en röntgen weerkaatst op het wateroppervlak waardoor er alleen een schim te zien is op de foto zelf.  Alex moest dus uit het water, en wat zo mogelijk nog belangrijker is, moest stil liggen.
Ze was niet in d'r element.  De doorgaans witte Alex maakte zich zo dik dat ze helemaal rood zag.  Maar bleef gelukkig wel vrij stil liggen.  Axolotls, in tegenstelling tot bijvoorbeeld een vis, beschikken over rudimentaire longen waarmee ze boven water nog wel wat kunnen ademen en waardoor ze niet in paniek gaan als ze uit het water worden getild.
De eerste foto's toonden gasophoping in de buikholte, waarschijnlijk verstopping, weekje paraffine in d'r mond bracht daar soelaas.  Maar Alex at nog steeds niet.  Een wilde gok van de dierenarts dat het gebrek aan gewricht (hoewel er geen enkele foto bestaat van een Axolotl met gewrichten) misschien toch een ontkalking zou kunnen zijn bracht wel beterschap.  Na een weekje (vandaag) heeft Alex haar eerste bolletje binnen.  We zetten de behandeling voort en hopen dat ze blijft eten.  Na een maand of twee gaan we dan voor een nieuwe foto, misschien wel de eerste in de medische geschiedenis van de Ambystoma Mexicanum MET gewrichten. Stel je voor, hoeveel van deze diertjes sterven dan een vroegtijdige dood door een gebrek aan kalk?  Wij durven er niet bij stilstaan.  Alex is aan de beterhand, en dat is voor ons het belangrijkst.

Alexis doet het overigens ook niet slecht.  Het geslacht is op het kleine diertje nog niet zichtbaar, maar in tegenstelling tot voorgaande weken, staan er weer prachtige kiewen aan.  Hoe snel zo'n diertje regenereert blijft ons verbazen:

Nieuwe vriend voor Alex

We kijken al een tijdje uit voor een vriendje voor Alex. Axolotls zijn immers groepsdieren en Alex zit toch al best n tijd alleen. Toeval wil dat we op n kleine Axolotl zijn gestoten die dringend een nieuwe thuis nodig had. Zijn aquarium was immers stuk. Tripje gemaakt en Alexis opgehaald. Heel erg goed is ie er niet aan toe, een teentje en zijn kieuwen kwijt doet vermoeden dat hij niet alleen in het aquarium zat z'n last had van een wat te ijverige vis. Nu is het zo dat axolotls nogal gemakkelijk lichaamsdelen terug groeien. We hopen dus dat we fit kleintje erdoor krijgen. Aan eetlust en vrolijk zwemmen alvast geen gebrek.

Het gaat wel nog een tijdje duren eer hij bij Alex mag, maar op een paar maanden zal het wel niet steken vermoeden we

Everybody wants to be a cat....

Because a cat's the only pet, who knows where it's at...

Tijger in the middle, staart binnen, hoofd buiten

De kattekes kregen eindelijk de vrijheid vandaag.  Na weken gedwongen opsluiting om te vermijden dat ze terug zouden keren naar onze vorige woonplaats, werd het toch wel tijd om hen weer wat bewegingsruimte te gunnen.

Hoezo een scheur in het behang, wie doet nu zoiets?
En over welke vaas heb je het? Ben ik niet het mooiste beeldje op je kast?

En of ze er gebruik van maken.  Binnen het uur had iedereen het gat in de muur ontdekt en kleppert het kattenluikje quasi constant.

Wiens plek in de zetel zei je?

Uitstel was dan ook echt niet meer mogelijk.  Enerzijds is het stevig aan het afkoelen, en moeten we de kleine mauwers de tijd geven een winterjasje aan te doen.
Anderzijds...
Goh, laten we zeggen dat het kattenkwaad een beetje de spuigaten begon uit te lopen.....

Een nieuwe alarminstallatie

In de onzekere tijden van vandaag, met aanslagen, paardenbeulen en boevengespuis, werd het toch eens tijd om na te denken over wat beveiliging.

En om het nuttige aan het aangename te koppelen, vonden we een waakhond die een nieuwe thuis zocht geen slecht idee. Toeval wil dat we er op twee stuiten, Maximus en Lucilla zijn twee Boerboels die door omstandigheden niet meer genoeg aandacht en tijd konden krijgen van hun baasje. Met pijn in het hart was hij op zoek naar een gouden mandje voor deze twee prachtige dieren. Van oorsprong Afrikaanse honden die werden ingezet om boerderijen te bewaken... En hoewel we misschien niet de traditionele boerderij zijn hebben we wel n geschikt werkje voor deze schatten.

Sammeke die Sam aan het worden is!

We kregen net nog wat foto's doorgestuurd van 1 van onze geadopteerde vriendjes. Sammeke die hier vertrok als mini baardagaampje is inmiddels een hele Sam aan het worden! Kijk maar hoe prachtig!

Het doet zoveel goed om te zien hoe goed Sammeke verzorgd wordt! 

Rrrrrrenmuizen

Voornamelijk uit nostalgie is onze opvang nog wat uitgebreid.  Hoewel we voornamelijk focussen op reptielen en exotische vogels, konden we deze schatjes niet aan hun lot overlaten.  Mijn allereerste huisdier toen ik onder moeders vleugels uitkwam, waren immers drie zusjes gerbils.  Verschoppelingetjes die anders als slangenvoer zouden eindigen en die ik trots naar de drie musketiers noemde.  Die drie diertjes zijn inmiddels reeds lang aan de andere kant van de regenboogbrug.  Maar vergeten doe ik ze niet.  Vanzelfsprekend wilden we ook een goede thuis zijn voor een nieuwe generatie gerbils.  Geronimo Erik en George werden verkocht door een dierenhandel als 3 heren.  Echter lag er op een goede dag een nestje bij in hun verblijf.  Erik bleek een ErikA te zijn.  Niet dat de eigenaars dat zo'n probleem vonden maar er zat een andere kink in de kabel.  De diertjes waren gehuisvest in het home work office van meneer, en meneer niesde zich te pletter na een tijdje.  Goed allergisch aan de kleine duiveltjes en bijgevolg zochten ze een nieuwe thuis.  En dat zijn wij geworden.  Welkom schatjes!

Gezellig samen

Met haar eitjes veilig uit de weg vonden we Morticia wel klaar voor n nieuwe man in haar leven. En omdat Takira het zo moeilijk blijft hebben met zichzelf ( hij blijft maar putjes graven en hele dagen zwaaien naar elke baardagaam die hij kan bespeuren) vonden we hem wel een geschikte kandidaat. En of het goed gaat! Meteen de beste maatjes die twee!

Bim Bam Beieren, een hele hoop eieren!

Ze is er hoor, Morticia. Een hele troep eitjes in haar terrarium deze morgend. Flink begraven onder een laagje zand en dan drie laagjes hoog gestapeld.... Geen klein nestje, zoveel is duidelijk.

Inmiddels liggen ze veilig en wel in de broedstoof waar Morticia er niet op kan trappen. Moederliefde is niet aan deze draakjes besteed. Baardagamen bewaken zelfs hun nesten niet. Het zonnetje doet het broedwerk voor hen,  en mevrouw baardagaam is meteen na de leg al haar nagels aan het lakken voor een nieuw afspraakje. 

Voor ons is het nu afwachten hoeveel hummeltjes er uiteindelijk uit het ei kruipen. 

Gevonden

Tegenwoordig komen de diertjes vanzelf al naar ons toe.
Tijdens het verhuizen vandaag, merkten we een klein wit hoopje pluis op de grond dat bewoog maar niet vluchtte.  Van dichterbij bleek het om een grasparkiet te gaan.  Een heel jong vogeltje dat naar alle waarschijnlijkheid uit een volière ontsnapt is.  Hij is nog niet geringd, maar 'n prachtig diertje!
Spierwit met helle blauwe details.  Voorlopig hebben we hem Olaf genoemd.  Even afwachten of zijn eigenaar komt opdagen. In dat geval mag hij terug naar huis natuurlijk, maar voor nu, genieten wij van zijn aanwezigheid.

Terug thuis

We mogen nu dan dieren kunnen opvangen, 7 jaar geleden moest ik er twee achterlaten. Vandaag is onze kudde weer compleet. Welkom thuis beestjes.

Cara Mia - Mon Amour

Een paar dagen voor onze verhuis, en we zijn weer onderweg...  Een lieve dame zoekt een nieuwe thuis voor haar, en de bolletjes in haar buik.
Haar eigenaar had te weinig tijd en teveel baardagamen, en dus, mochten wij Morticia ophalen.  Gomez bleef op zijn plek.  Voor de aandachtige lezer, inderdaad, The Adams Family, vandaar ook de titel.
Morticia is inmiddels gezellig bekomen van de reis en zit al te puffen onder haar warmtelamp.  Nu maar wachten op de eitjes en hopen dat ze niet in legnood geraakt door de stress van haar verhuizing... Om nog maar te zwijgen van die van ons!

Morticia op schoot

I like to move it, move out

Met onze aankomende verhuis in het vooruitzicht moeten de dieren ook stilaan beginnen voorbereiden. Alles wat bijkomende stress kan veroorzaken is best achter de rug eer we aan de grote verpotting beginnen. De paarden waren eerst aan de beurt, eerst hoefjes kappen en dan ontwormen zodat ze geen wormen meenemen naar hun nieuwe wei, gelukkig hebben we hulp genoeg.

Lieve Sjuul is inmiddels weer genezen. Haar staart zal ze nooit meer in iemand anders' bek kunnen steken, maar ze lijkt het zich niet aan te trekken. Ze zwemt weer rustig bij haar kameraadjes en duwt regelmatig Sjors onder om het beste hapje eten.  Die is er weer helemaal bovenop.  Al blijft ze mokken als je ze wil oppakken.

Leroy en Lizzie staan op n luxe dieet. Omdat ze allebei nogal recent hier zijn gekomen, kunnen ze wat krachtvoer gebruiken voor ze aan de volgende verhuis moeten beginnen.  Ze eten allebei goed en Lizzie is zelfs terug aan een vervellingsronde begonnen! Leroy is de koning van zijn grot, die zien we alleen 's nachts natuurlijk.

En er zijn ook twee nieuwe bewoners. Iemand boodt ons twee rode baardagaampjes van twee weken oud aan tegen twee van de citrus agamen die hier nog vertoefden. Twee mini mini beestjes alweer 

We zijn natuurlijk blij dat er twee kleine vriendjes een thuis gevonden hebben en onde de indruk van de kleine nieuwe diertjes.  Onder de warmtelamp lijken ze misschien gelig, maar in daglicht zijn ze vuurrood. Prachtige beestjes!

In zijn gat gebeten

Dat trachemys schildpadden niet heel aardig zijn voor elkaar (of voor bezoekers) hadden we intussen al wel begrepen. Het was dan ook maar een kwestie van tijd vooraleer de bijtwonden eens serieus gingen zijn. Vandaag was het dus zo ver. Die arme Sjuul heeft er een halve staart voor moeten opofferen.

Toch maar even langs de dierenarts omdat de werveltjes bloot lagen, maar met n mokkende Sjuul weer naar huis gestuurd. Twee weken zalf, pijnstilling en op het droge, maximum 20 minuten baddertijd per dag want anders kan ze natuurlijk niet eten. Ze vindt er niks aan, blijft mokkend in haar schild en sist en blaast erop los... 

Gelukkig was ze niet alleen daar, Bailey was aan zijn jaarlijkse inenting toe en heeft een oorontsteking. Ter verdediging van Sjuul heeft hij dan maar in de dierenarts zijn vingers gebeten !

De stoere duts :) 

Le roi, c'est moi!

Dit weekend heeft onze lieve Balthazar een nieuwe thuis gevonden. 

Balthazar net uit bad

Hij kwam destijds samen met Bollie en Billie toe.  Die twee zijn al een tijdje terug naar hun nieuwe thuis vertrokken, en nu heeft ook Balthazar zijn plekje gevonden.  Ondanks zijn moeilijk start groeide  hij uit tot een prachtige sterke baardagaam.  We wensen zijn nieuwe eigenaars heel veel plezier met hun nieuwe aanwinst.  

Ze lieten ons overigens niet met lege handen achter.  Ze hadden een ballpython bij, oftewel een koningspython.  En of het een koning is! We hebben m Leroy ('le roi' nrvd) gedoopt want hij was nog naamloos. Leroy is een zeven jaar oude ongeveer een dikke meter twintig warmteminnende bodembewoner die zich heel snel op zijn gemak voelt.  Hij was meteen thuis in zijn nieuwe verblijf en leek zelfs amper last te hebben van de toch wel stressvolle gebeurtenis die zijn verhuizing was.   We zijn dan ook helemaal in de wolken met onze nieuwe huisgenoot.

Welkom Leroy!!!

Izzy springt uit d'r vel

verwend in het badje

De vorige eigenaar van Izzy adopteerde één van onze kleine baardagaampjes.  Het diertje werd Sammeke genoemd en we krijgen regelmatig een update van Sammekes reilen en zeilen.
Een paar prachtige sfeerbeelden die we jullie niet kunnen onthouden:

Echte kindervriend

Klein knuffeldiertje

Die heeft me een plekje gevonden ! Kwamen alle diertjes maar zo goed terecht!












Wat Izzy betreft gaat het prima.  Ze is inmiddels over haar verhuisstress heen geraakt en heeft met verve haar vervelling afgerond. We hebben even moeten wachten eer ze zich in volle glorie liet zien, maar het was de moeite waard om te wachten, we stellen jullie vol trots voor aan onze lieve dame
Welkom Izzy

Vogel voor de kat

Door de warme dagen die achter ons liggen, is die arme Kooka vaak gedwongen in zijn kooi moeten blijven omdat hij anders wel eens de wijde wereld in zou trekken.  Ramen en deuren hebben hier immers vaak opengestaan om de terraria niet te laten oververhitten.  Maar die tijden lijken voorbij.  De paarden zitten al in een dikker jasje, de kattekes zijn aan een nieuwe rui begonnen...  Het ziet er naaruit dat de zomer er een beetje opzit. Goed nieuws voor Kooka, die kan weer vrij rondvliegen nu de deuren toe zijn.  Of wandelen, ze besloot een ommetje door de living om Boy en Bailey te begroeten, maar er lag er eentje op de loer, heel even leek Kooka een vogel voor de kat, tot we beseften dat het Filoe was, die zal haar pootjes niet gauw vuil maken aan een vogeltje...

Kooka mag blij zijn dat Tijger nog in afzondering zit, dan kwam ze er waarschijnlijk niet zonder kleerscheuren vanaf....
Onze lieve Tijger werd vorige week donderdag geopereerd.  Na zes weken in zijn bench om het bekken te laten aan elkaar groeien, werd donderdag beslist tot operatie om de heupkop eraf te halen. Hij moet nu nog een weekje apart om terug te leren lopen en mag daarna stilaan op zwerftocht door het huis.  Hij krijgt het lastiger en lastiger om niet te mogen rondlopen, en bijgevolg wordt het ook lastiger voor ons om niet op zijn smeekbeden in te gaan. Nog even tandjes bijten en hij is weer de oude, hij heeft ongelooflijk veel geluk gehad.  Die kat heeft meer dan de negen spreekwoordelijke levens!

 

Lege nest syndroom

De kleintjes vliegen uit. Van ons nestje baardagamen blijven er nog maar twee ter adoptie over. De rest vond reeds een goede thuis. Afgelopen weekend werden er vier opgehaald. We hopen jullie snel te kunnen berichten hoe het ze vergaat. Voor eentje kregen we een nieuwe bewoner in de plaats. Een gladde dame vervoegde ons gezelschap. Ze kon niet op de locatie blijven waar ze was, en de eigenaars hebben haar aan ons toevertrouwd. Izzy is een korenslang. Of rode rattenslang van ongeveer vier jaar oud. Ze heeft een plekje gekregen waar ze op dit ogenblik vooral geniet van rust. Na een stressvolle verhuizing was dat het minste wat we haar konden gunnen. Izzy houdt immers niet van kleine ruimtes. Haar vorige eigenaar had haar gered uit een veel te kleine behuizing en slechte omstandigheden, geen wonder dat een doos al snel te klein voor haar is. We heten haar van harte welkom maar de officiële kennismaking ( en foto's) volgt later nog. Izzy is namelijk ook haar jasje aan het uitdoen en heeft zich daarvoor , zoals eendame betaamt, teruggetrokken in haar grot. Wij wachten op de kleurenpracht voor de welkomstshoot.

Een dame op bezoek, of toch niet

Vandaag mochten we een nieuw baardje verwelkomen. Takira werd ons voorgesteld als een door een dierenarts gesexte vrouwelijke baardagaam van ongeveer twee jaar oud. Bij een vlugge check leek het inderdaad een meidje, mooie platte staart.  Toen we de dame aan Balthazar voorstelden leek deze inderdaad erg geïnteresseerd, en ook Takira vond het geweldig. De eerste uren was alles rustig en leuk, tot ze allebei ineens in de aanval gingen. Vooraleer er gewonden vielen hebben we Takira apart genomen en toch nog eens nagekeken. En ja hoor, daar waren ze, twee hele dikke bulten.... Takira is een meneertje die het heel erg goed kon verbergen. Zo zie je maar, zelfs een dierenarts weet het af en toe gewoon niet. Het lieve heerschap heeft intussen een verblijf gekregen naast Balthazar waar staarten en voetjes veilig zijn. Voorlopig wel geen kooigenootjes door een tekort aan vrouwtjes momenteel, maar we twijfelen er niet aan dat dat snel genoeg weer verholpen is. Meneer Takira, welkom in de zoobidoe!

Ramp o ramp

Vanavond bij onze thuiskomst op een drama gestoten. Die lieve kleine Noukie is er niet meer. Gisteren nog zo vrolijk.... We weten dat ze af en toe 'ns een ontsnapping uit haar kooitje doet. Klimt langs de eetbakjes naar buiten en fladdert vrolijk rond dan. Maar nu fladderde er niemand.  Noukie was ontsnapt en is in de schildpaddenbak terechtgekomen en verdronken... Helemaal perplex. Ze vloog zo vaak los, ze wist waar ze kon vliegen en waar niet. Ze wist zelfs hoe ze de katten moest ontwijken... En nu dit... We zijn er kapot van. Onze lieve kleine Noukie. 

Volzet... of toch nog niet....

Jullie hoorden het al meerdere keren.  Nu kan er echt niks meer bij.  Tot we verhuisd zijn blijft het zoals het is....  En jullie horen mij nu vast ook weer op mijn kousenvoetjes afkomen getrippeld...
We hebben twee nieuwe bewoners.  Vladimir en Varazdina, valkparkiet.  En ja, het ging eigenlijk niet meer, maar we hadden nog 'n kooitje en..  ze konden niet bij hun eigenaar blijven.  Daar woonden ze in een buitenvolière maar ze vliegen niet.  Varazdina is 'n dame op leeftijd en Vladimir heeft ooit 'n vleugeltje gebroken.  En om daar dan hele dagen op de grond te zitten....  Dat konden we dan ook niet over ons hart krijgen.  Dus vroegen we of we zo mochten gaan ophalen.  En nu zijn ze thuis.  In 'n huis vol andere diertjes. Onmiddellijk verwelkomt door Noukie die niet meer gezwegen heeft sindsdien.  Niet dat ze anders zwijgt.  Ze wonen nu naast Maja, dan is die ook niet zo alleen.

Noukie welkomstcomité, geef toe, aan zo'n schattig snoetje kan je toch niets weigeren?

En Victor?  Die is er helemaal ondersteboven van.  Ze houden niet zo van de vogeltjes, onze padden, laat het in de natuur 'n vijand van hen zijn en dan kan je't ze niet kwalijk nemen natuurlijk ! 

Tijger zit voorlopig nog steeds in benchrust.  Volgende week mag hij terug naar het ziekenhuis waar ze gaan beslissen of de heupkop eraf moet ja dan neen.  Wij hebben zo'n donkergrijs vermoeden van wel omdat hij er toch echt lijkt last van te hebben.  Hoewel hij kan staan en stappen, valt hij regelmatig om omdat zijn heup niet meedraait wanneer hij dat wilt.  We helpen hem zoveel mogelijk met poetsen en kroelen en hij krijgt nog steeds alle dagen massa's aandacht om te compenseren voor de moeilijke dagen op 'n vierkante meter in het kooitje.  Buiten wordt hij inmiddels goed vervangen door het kleinste katteke.  Othello jaagt dat het een lieve lust is, en is overal wel terug te vinden met 'n muisje of 'n vogeltje dat ze uit ergens uit het gras heeft geplukt.

Maar we kijken wel met zijn allen uit naar de verhuis nu.  Met Vladimir en Varazdina erbij is er geen plekje meer op de benedenverdieping waar geen diertje woont.  Nog even tandjes bijten voor ons allemaal en dan ruimte, rust en regelmaat.

Toads and Tchocolate!

Buiten een heerlijk zomers zonnetje en ook in de binnenbakjes is iedereen in een gezellige bui.

Hier zit Victor in de hoek tot tien te tellen om daarna verstoppertje te gaan spelen :

En herinner je je Bernadette nog? Het kleine agaampje die in haar ledematen geen bot meer overhad? Je moet ze nu zien, aan de ontbijttafel :

Koekjes aan het kiezen ;) intussen zijn we er ook achter dat Bernadette wel heel erg veel op een Bernard begint te lijken, nog een heer erbij.

En die lieve Barbary, die wel weer zin had in een feestje:

Altijd leven in de brouwerij. 

Tijger doet het ook goed, met meer drie weken achter de kiezen, is hij intussen een geroutineerde benchkat geworden. Maar de tijd mag toch wat sneller gaan, met onze jager in n kooi, kennen de buurtkatten helemaal geen grenzen meer. En hoewel alle diertjes welkom zijn, zijn we niet van plan om meer dan drie kattekes te verhuizen.