Luipaardgekko's (3)

Lorry doet het goed, Larry springt uit zijn vel

Lorry riding shotgun to the vet

Vervolgafspraak bij de dierenarts vandaag.  We hebben alle dagen flink ons badje gehad, en zalf gesmeerd, en dwangvoeding als het nodig was.  De laaste dagen eet hij alweer zelf en begint ook stilaan terug te jagen.  Zijn ogen zijn open, en naar onze mening, ziet hij er beter uit.....

En dat wordt ook bevestigd door de dierenarts.  Zijn pootje komt in orde op voorwaarde dat we blijven zalf smeren en badjes voorzien, en de oogjes zijn allebei helder en open.  Daarnaast is hij beginnen vervellen.  En dat is een heel goed teken.  Hij probeert namelijk zelf zo snel mogelijk zijn huid weer gaaf te krijgen, en als hij de kracht heeft om te vervellen, heeft hij ook de kracht om zelfstandig te eten, te jagen, en te overleven.  Hij bleek zelfs 4 grammetjes aangekomen te zijn.  Dat lijkt niet veel, maar voor een diertje van 20 gram is het wel maar liefst 20% van zijn gewicht dat er is bijgekomen.  Zijn staart ziet er ook al weer wat voller uit.  En dat is belangrijk voor een luipaardgekko.  Ze gebruiken die staart immers een beetje zoals een kameel zijn bulten.  Ze slaan er vetreserves in op voor als het wat minder gaat.  Niet dat ze hier vaak zonder eten zullen zitten, maar het feit alleen dat hij reserves kan opslaan, wil toch zeggen dat hij daarnaast voldoende voedingsstoffen ter beschikking heeft.

Voorlopig blijven badderen dus, en zalf smeren, maar we weten nu toch al zeker dat hij al zijn pootjes mag houden.  Goed gedaan Lorry!

Larry is ook aan een vervellingsronde begonnen, en ook dat is goed nieuws.  De meeste reptielen eten na een verhuis een paar dagen niet, beginnen dan te eten, en gaan prompt de week erna vervellen.  Alsof een nieuwe thuis een nieuw velletje vereist!  Maar al bij al is het natuurlijk heel erg bemoedigend, want het wilt wel zeggen dat ook Larry zich helemaal thuis voelt.

Today I'm going to be super lazy,
which is like normal lazy but I'm also wearing a cape...

Amazonepapegaai

Maja

Het is een drukke dag vandaag want behalve Belinda is er nog een diertje dat onze aandacht nodig heeft.  Maja is een zieke papegaai van 14 jaar oud waar de eigenaars geen tijd hebben om de intensieve behandeling voort te zetten.  En omdat ze nog andere papegaaien huisvesten is het besmettingsgevaar natuurlijk ook altijd aanwezig.  Verder hebben papegaaien veel aandacht nodig, ze houden van gezelschap en omdat het zo'n intelligente dieren zijn vervelen ze zich natuurlijk ook snel als ze "niks te doen" hebben.  

Wij beloven Maja een goede thuis te bieden.  Maja heeft een kamer voor zichzelf gekregen met een ruime kooi en alle aandacht die ze maar kan wensen.  We hebben onze dierenarts meteen verwittigt en hebben boosters gekregen om door haar eten te doen zodat ze wat kan oppeppen vooraleer we een bloedonderzoek laten doen.  Op die manier hebben we dan alle waarden in handen om haar dieet en medicatie op peil te brengen.  Tonio heeft ook meteen kennis gemaakt met haar scherpe bek.  Verder is ze heel erg rustig en slaapt veel.  We hopen zo snel mogelijk meer info te hebben van de dierenarts zodat ze uit quarantaine kan en mee in huis kan komen fladderen.

  

Bearded dragons everywhere

Belinda

Nog een dame in nood.  Belinda is een baardagame van een jaar of 10 oud en omwille van omstandigheden had ze een nieuwe thuis nodig.  De eigenaar was er het hart van in.  Een paar maanden terug was Belinda's levenspartner al overleden, dus zat ze daar ook maar alleen in haar terrarium. We mochten ze komen halen met al haar spulletjes.  Trailer mee wij weer onderweg.
Daar nog een heel avontuur beleefd om die grote glazen bak van boven naar beneden te krijgen en Belinda in een doos mee naar huis.  Alhoewel, in de doos...  Na 100 meter vonden de dames het te koud met als resultaat...
Thuis gekomen Belinda in een warm badje gestopt (de stress voor die diertjes is niet te onderschatten en ze is al aan de magere kant)

En als kers op de taart bij twee speelkameraadjes gezet.  Barbara en Barbary waren meteen helemaal in de wolken.  Ze zitten de hele tijd naar elkaar te zwaaien en met hun hoofdjes te schudden.  Dat komt weer helemaal in orde zo!

Luipaardgekko's (2)

Naar de dierenarts

We nemen nieuwe diertjes altijd wel eens voor een heen en weertje tot bij de dierenarts, maar voor Lorry hebben we ons toch wel een beetje meer gehaast dan anders.  Omdat hij er zo zielig uitzag en zijn eten terug opgaf (hij had wel eetlust, maar niet de kracht om het te verteren) durfden we niet te riskeren om hem nog langer te laten wachten.

De dierenarts kwam grotendeels tot dezelfde conclusies die wij al hadden vastgesteld.  Behoorlijk toegetakeld door Larry en ondervoed omdat hij waarschijnlijk niet kon of mocht jagen.  Het gesloten oogje zou misschien niet meer te redden zijn, en de ringvormige wonde in zijn pootje was ook gevaarlijk.  Hij kreeg een spuit antibiotica en ontstekingsremmer en wij zouden een week behandelen en dan teruggaan om te kijken of hij zijn pootje mag houden en of het oogje nog functioneert.

De behandeling?

Zo vaak als mogelijk oogzalf in beide oogjes, dagelijks in een elektrolytenbadje (op natte doekjes, gekko's verdrinken snel) en na zijn bad goed insmeren met antibacteriële zalf.

Voor alle zekerheid Larry ook maar laten testen bij de dierenarts, en die was helemaal in orde.

Duimen maar, dat Lorry helemaal goed komt, hij kreeg van de dierenarts in ieder geval wel een goede kans op overleven mee, en dat is het belangrijkst.

Onvoorstelbaar hoe een winkel het aandurft om zo'n twee diertjes als koppeltje te verkopen.  En zo zien we maar weer, twee mannetjes kan jaren goed gaan, maar op een goede dag, zal er eentje het loodje leggen voor de andere.  We weten weer een weekje wat te doen.

Luipaardgekko's

Larry en Lorry (1)

Luipaardgekko

We werden gecontacteerd om een koppeltje luipaardgekko's op te vangen.  De diertjes leefden al twee jaar vreedzaam samen maar wegens tijdsgebrek hadden ze nu een andere thuis nodig.  Er was er eentje die wat slecht aan het vervellen was, aldus de eigenaar, ondanks zalf en wat nog was er niet echt beterschap.  Integendeel, het diertje verzwakte zienderogen en vermagerde met de dag.

Thuisgekomen was het vrij snel duidelijk wat er aan de hand was.  Het ging hier helemaal niet om een koppeltje, dit waren twee heren.  Gezien luipaardgekko's nogal territoriaal aangelegd zijn, was hier een ware slachting aan de gang.  Het gezonde mannetje terroriseerde het zwakkere kereltje en zorgde ervoor dat hij niet kon eten.  Een kort onderzoek toonde volgende zichtbare kwetsuren aan:

• rechteroogje volledig toe met vervellingsresten op ooglid tot aan de neus
• rechts voorpootje lelijk toegetakeld met een ringvormige striem boven het gewricht
• verschillende teentjes gebroken of simpelweg verdwenen
• in de staart verschillende bijt en scheurwonden
• linkeroogje maar half open en vol zand
• de resterende teentjes met veel vervellingsresten 
• volledig uitgedroogd

We hebben hem meteen een uurtje op vochtige doekjes gezet die gedrenkt waren in een mengsel van elektrolyten en vloeibare kalk. Na dat uurtje was hij bijna verdubbeld in omvang door al het vocht dat hij opgenomen had. 

Intussen moesten de heren natuurlijk ook een apart verblijf toegewezen krijgen. Het viel niet te riskeren om ze weer bij elkaar te zetten. Tot middernacht gewerkt om elk zijn eigen bakje te bezorgen en dan een bange nacht tegemoet en hopen dat het zwakke diertje in de ochtend er nog zal zijn...

Shih Tzu

Bailey

Beetgenomen, en nog niet zo'n beetje.  Na de middag laat Tonio mij weten dat we vogeltjes moeten halen.  Een parkietenkoppeltje dat wel bij Arabelle en Arabeau kan en hoewel ik hem vraag of er wel plek genoeg gaat zijn voor twee koppels, verzekert hij me dat dat geen enkel probleem is.

In de auto vragen de kinderen wat we gaan doen, ik dus uit volle overtuiging "We gaan vogeltjes halen" waarop Tonio "Misschien".  Toen had ik het wel door natuurlijk, hij had mij gisteren een foto van een hondje laten zien, en die gingen we halen vandaag, een hond, voor mij, zo zei hij, want het is internationale vrouwendag...

En wat 'n hond.  Bailey was gekocht voor één van de dochters die nu naar het buitenland ging en het hondje kon niet meer.  Omdat meneer en mevrouw niet veel thuis waren, zochten ze een nieuwe thuis voor Bailey.  Bailey is immers een Shih Tzu, een ras dat erom bekend staat snel last te hebben van verlatingsangst, en verder, een onafhankelijke arrogante Tibetaan die vrolijk is tegen iedereen en het met alle dieren en mensen kan vinden.  Helemaal een hond voor mij, een knuffeltje en een duts:

His and Hers, Bailey en Boy twee dikke vrienden

Hij doet het meteen geweldig met Boy, hij is vrolijk en hij is de katten al aan het verleiden.

Om nog maar te zwijgen van mij, hij volgt als een schaduw en als ik ga zitten plakt hij wel ergens tegen mij aan.  Als ik de kamer uit ga, ligt hij bij Boy in de mand.  Verlaten zal hij zich dus nooit voelen.

Een prachtig klein kereltje, nu moet ik 'm nog overtuigen om zijn pipitjes buiten te doen....

Ratatouille

Rythm heeft het gedaan

Er klinkt een duidelijk gepiep uit het verblijf van Rythm en ze is gestopt met bijten.  Dat deed ze de afgelopen weken, een echte takkenteef zolang ze zwanger was. En nu weer de rust zelve, het vriendelijke aanhankelijke ratje dat we kenden.  Om haar nestje niet te verstoren kunnen we nog niet gaan tellen hoeveel het er zijn, maar als we stiekem door het nestmateriaal gluren, zien we toch een hele hoop roze bolletjes....

En iedereen kijkt weer reikhalzend mee: