How to train your dragon...

How to train   care for dragons zou misschien een betere titel zijn geweest in dit geval...  Ontmoet Dirk.  Dirk werd een twee weken geleden binnengebracht door zijn baasje omdat hij merkte dat Dirk het niet goed deed.  De winkel had nochtans gezegd...  Het grote woord kwam eruit.  De winkel had beweerd dat Dirk gemakkelijk kon samenleven met waterschildpadden. En dat hij krekeltjes at. En dan hebben we het 

niet gehad over alles wat de winkel niet heeft verteld.

Allereerst is Dirk een groene wateragaam.  Een waterminnend reptiel dat zich in het wild ophoudt in Zuidoost Azië nabij ondiepe poelen.  Ze houden van water maar zijn niet aquatiel, een combinatie met waterschildpadden is sowiezo uit den boze gezien die kleine veelvraten met hun knipsnavel gemakkelijk een wateragaam kunnen pluimen, ondanks het gebrek aan pluimen.  Daarnaast heeft een reptiel als Dirk zonlicht nodig, UVB, warmte en extra kalk.  De combinatie zorgt voor botopbouw en sterke spieren.  Meteen ook wat Dirk ontbreekt.  Hij heeft amper bot in zijn lijfje en is zelfs te zwak om te stappen.  De achterpoten hebben meerdere ongenezen botfracturen daar waar het bot te zwak werd om zijn gewicht te dragen. Wetende dat deze dieren zelfs graag sprinten op hun achterpoten maakt het dubbel zo droef dat de eigenaar zo vreselijk slecht werd voorgelicht.  Verder is zijn mond één grote etterende wonde.  Een vergevorderde tandvleesontsteking heeft ervoor gezorgd dat zijn kaak vol etter zit.  Zijn tandjes zullen eruit moeten, maar voorlopig is hij te zwak voor de operatie. Dirk is gestart met een antibioticakuur in combinatie met ontstekingsremmende medicatie en calciumsupplement.  Hij zit 'n hele dag onder een UVB en warmtelamp en gaat alle dagen in een elektrolytenbad.  Hij wordt drie keer per dag besproeid om hem (en zijn terrarium) vochtig te houden, een waterpartij kunnen we niet riskeren, hij zou kunnen verdrinken als hij erin terecht komt.  Hij eet sprinkhanen (krekeltjes zijn al veel te klein voor 'm) en wasmotlarven om aan te sterken en af en toe een zoet fruitje als snoepje.  Op zijn grootte zijn wateragamen normaal gezien overgeschakeld op een 70% dier, 30% fruit dieet, maar voorlopig heeft hij de extra proteïnen te hard nodig om hem over te schakelen.  Een hele boterham dus, en dan is het nog onzeker of die lieve Dirk het haalt. Wij doen alvast ons best.  Wateragamen zijn geen reptielen voor beginnende reptielenhouders, ze hebben erg veel plek nodig, zijn bijzonder stressgevoelig en hebben nood aan veel onderhoud.  

Samen met Dirk werden ook zijn vrienden de waterschildpadden ons toevertrouwd.  Vier geelbuik/geelwang kruisingen met de treffende namen Michelangelo, Leonardo, Donatello en Raphael en een chinese driekielschildpad  met 'n afgehapte staart en de toepasselijke naam Shredder.

Ook hier had het gebrek aan UV en extra kalk voor problemen gezorgd.  Hetzij niet zo ernstig als bij Dirk.  De ninja turtles komen er vanzelf wel bovenop, hun schild is ontkalkt, maar ze hebben geen longontstekingen of parasieten.  De juiste voeding en de juiste lampen en die zijn binnen no time weer ok. We hebben hen wel moeten splitsen.  De drie grootste gusten konden bij Sjors, Sjefke, Sjuul en Sjaach terecht, allemaal ongeveer dezelfde grootte. Want zo begon het ooit, met Sjimmie, die er nu de kleine chinese driekiel en de kleinste geelbuik bijgekregen heeft.  

De kleine Shredder heeft echter nog niet al zijn schaapjes op het droge.  Hij gaat niet onder.  Hij drijft als een blok drijfhout aan de oppervlakte en spendeert 80% van zijn tijd op het land.  Voor 'n in het wild aquatiele schildpad die daar amper aan land gaat is dat een behoorlijk stresssignaal.
Zijn afgehapte staart wordt gezalfd om de wonde te laten genezen en hij krijgt wekelijkse injecties om aan te sterken.  Hij blijkt geen longontsteking te hebben (oorzaak 1 van het drijfsyndroom) maar naar alle waarschijnlijkheid een wolk gas in zijn darmen.  Dat zou willen zeggen dat hij al een poos niet meer gegeten heeft. En eerlijk, als ik me tussen die mastodonten van schildpadden moest wagen om een brokje te pakken te krijgen bleef ik ook aan de kant, zeker als ze al met mijn staart aan de haal zijn!  In het vriendjesbakje bij Sjimmie Sjakie en Sjerrie komt dat helemaal goed, hij krijgt aparte brokjes, speciaal voor mini schildpadjes en mits de extra zorgen, wordt ook hij 'n flinke kerel van 20 cm.  Geen blijver dus in het vriendjesbakje.

Het is fijn dat deze dieren uiteindelijk bij ons belanden en zo toch nog hoop op een dierwaardig bestaan krijgen.  Maar zo vreselijk zonde dat er zoveel misverstanden blijven omtrent het houden en verzorgen van deze dieren.  Het mogen draakjes zijn, met een enorm regeneratievermogen, maar dat hoeven ze toch niet elke keer te bewijzen, toch?

Ten little dragons went out to play...

Tadaa... ze zijn er, ze hebben er erg lang over gedaan, maar 10 mini draakjes hebben zich uit hun ei gewurmd.  Takira en Morticia zijn officieel trotse ouders van 'n tienling. Gespreid over een paar dagen, hupten ze één voor één uit hun ei. Inmiddels kregen ze hun eigen terrarium en zitten ze lekker te zonnen onder de lampjes.  We waren al weer vergeten hoe klein die kereltjes eigenlijk zijn als ze net tevoorschijn komen, geen duimpje groot... Welkom kleine wondertjes!

Kooka bekent kleur

Kooka kwam bij ons een dik jaar en half geleden.  Volgens haar vorige eigenaar een volwassen vrouwelijke vogel.  Wij hebben haar sindsdien dan ook als mevrouw Kooka aangesproken en hadden daarbij geen enkele reden te veronderstellen dat dat verkeerd zou zijn.  Gezien de leeftijd had ze immers al lang een ander kleurtje moeten gehad hebben.  Het is namelijk zo dat de grote Alexanderparkiet bij de overgang naar volwassenheid verkleurt.  Vrouwtjes blijven egaal groen met een rode schoudervlek. Mannetjes... nja, kijk zelf maar, Kooka kwam uit 'haar' laatste rui als een hem. De zwarte band en de roze vlek in zijn hals laten duidelijk zien dat het hier om een mannetje gaat.  Hij is nog wat fluffy omdat zijn rui er nog niet helemaal opzit, maar die kleurtjes, die gaan niet meer weg!

En toen waren ze nog met vier...

Het is een zware tijd voor salamanders.  Het is veel te warm, en quasi onmogelijk om de watertemperatuur op een voor hen aangename 20 graden te houden.  De jonge salamanders kregen het super zwaar.  Net op het ogenblik dat ze door hun metamorfose gingen, ging het kwik mee de hoogte in.  Overschakelen van kieuwen naar longen is moeilijker dan het lijkt.  Van de 12 diertjes die het larvenstadium voorbij raakten, bleven er slechts 4 leven na de metamorfose.  De kleine kereltjes zijn nu voorlopig uit de gevarenzone, en hebben op dit ogenblik maar 1 taak, zo snel mogelijk groot worden.  Groeien, eten zwemmen.  Niet noodzakerlijkwijze in de volgorde.  Met hun 5 centimeter zijn ze nu ongeveer de helft van de papa. Nog even, en ze groeien letterlijk uit hun aquarium.
Voor de winter mogen ze op het land, ribbensalamanders zijn niet volledig aquatiel en overwinteren wel vaker buiten het water. Nog een maand of twee, en deze lustige zwemmers mogen aan land.

An adventure? Alpaca my bags...

Toegegeven, het is geen reptiel, en ook geen exotische vogel, maar hijs cuuuuute....

En och, hij stond daar, alleen tussen een hoop kangoeroes, en zijn meisjes waren verkocht, maar hij vond maar geen thuis, en Alpaca's zijn awesome.  Draai of keer het hoe je wilt, ze zijn grappig, schattig, fluffy en hebben hun hele leven van die heerlijk grote babykijkers.  Hoe kan iemand daar nu aan weerstaan?

De vorige eigenaar doopte hem Carlos, maar om spraakverwarring met de buurman te voorkomen zijn we maar teruggevallen op de naam die op zijn papieren staat.  Gino.  Gekke Gino.  Hij woont bij de kippekes en komt als je'm roept.  Als je niet snel genoeg komt als hij roept, gaat hij blaten als 'n schaap en zeuren tot hij aandacht krijgt.  En snoepjes natuurlijk.  Hopelijk vinden we nog 'ns wat dames voor 'm, of ander gezelschap, voorlopig knuffelt hij kipjes, en die lijken het niet erg te vinden.

En in juli gooien de gekke salamanders er 'n stuk of honderd bij....

Ze heeft het niet overleefd, ons meisje ribbensalamander, de hele bak vol eitjes gelegd, en dan het bijltje erbij neergelegd.  Gelukkig hebben deze kereltjes geen ouders nodig om groot te worden, integendeel, de ouders eten gewoonlijk de eitjes op.  Meneer dan maar in afzondering en afwachten.

En ja hoor, 'n bak vol mini visjes...

Watersalamanders doorlopen een hele metamorfose.  Ze starten als gekke visjes met waaiervormige uitwendige kieuwen (denk aan de axolotls die die kieuwen nooit kwijtspelen).  Vervolgens krijgen ze voorpootjes, die kan je al zien op de foto rechts.  Een hele tijd later komen de achterpootjes.  En helemaal op het laatst gooien ze de kieuwen af en ontwikkelen ze longen.  Ribbensalamanders specifiek brengen niet heel hun leven in het water door, ze houden ook van rondklossen in de modder en spenderen regelmatig een hele winter aan land. Als ze toch permanent in water worden gehouden, blijven ze ook een heel jaar door eitjes leggen, en soms komen ze dan aan het eind van hun reserves.  Een beetje wat onze dame aan de hand had.  Ze had waarschijnlijk van haar hele leven nog geen land gezien.  Het plan was om ze de winter uit het water te halen, maar dat heeft zij jammer genoeg niet meer gehaald.  Intussen eet haar kroost ons arm (veelvraten zijn het!!!) en groeien ze lustig pootjes.  Duimen dat ze de hete zomer overleven, salamanders houden niet zo van warmte...

In mei legt elke vogel een ei, in juni leggen de draakjes er twintig....

Morticia en Takira wonen al een tijdje bij elkaar. En dat de liefde groot is bewijzen ze elke dag door vreedzaam samen te leven (het blijven uiteraard reptielen, niet voor niets als koudbloedig bestempeld).
Er kwamen al een paar keer wat eitjes van, maar ze waren tot nog toe nooit bevrucht.
Tot een paar dagen geleden. Het hele terrarium had ze vol gelegd.
Het leek wel of er een overijverige paashaas aan het werk was geweest!
De eitjes hebben we in de broedkast gelegd, in tegenstelling tot gevederde eierleggers, broeden agamen zelf de eitjes niet uit.  Meer nog, na het leggen, kijken ze er eigenlijk niet meer naar om.  In gevangenschap kan het weghalen van de eitjes wel stress veroorzaken.  In het wild komen ze niet meer terug naar hun 'legsel' kijken, maar in de beperkte omgeving van een terrarium, komen ze er nog alle dagen voorbij.  Daarom moet het lijken of de eitjes er nog liggen, het gat waar zij heeft gegraven opnieuw mooi afgedekt en zij gaat er vanuit dat haar broedsel veilig is. En dat is het ook, alleen niet op de plek waar zij het verwacht.  Waarom we ze niet gewoon laten liggen?
Allereerst hebben de eitjes geen 'harde schaal' zoals bijvoorbeeld een kippenei.  Dat brengt met zich mee dat als er te vaak wordt 'overgelopen' de eitjes stuk gaan.  Daarenboven hangen de embryo's ook niet vast, ook hier weer in tegenstelling tot bijvoorbeeld in een kippenei.  Daardoor worden de vruchtjes van de ene naar de andere kant gesmeten in het eitje zodra een ei wordt omgedraaid. Ook niet al te goed voor de mini's.  En als laatste de temperatuur.  In het wild worden de eitjes op zo'n diepte begraven dat ze warm blijven doordat de zon de aarde heeft opgewarmd, maar dat ze ook niet afkoelen 's nachts als er geen zon is.  In een terrarium is dat niet mogelijk.  Met een temperatuurverschil van gemakkelijk twintig graden tussen dag en nacht, is het niet onlogisch dat de eitjes meestal niet uitkomen als je ze gewoon laat liggen.  Vandaar de broedstoof, constante temperatuur, constante luchtvochtigheid,... optimale omstandigheden voor de kleine diertjes...
En nu maar duimen dat er ook effectief een hagedisje uitkomt!

Van groot naar klein

Na de update over Sarah, onze grootste slang, vonden we het wel passend om Red, onze kleinste buikschuiver nog eens in het voetlicht te plaatsen.  Red kwam bij ons als een 'vetertje' van een paar centimeter.  Inmiddels groeide ze uit tot een mooie jonge korenslang. De naamgeving van deze slangen is een beetje verwarrend.  In de Verenigde staten wordt ze aangeduid als CornSnake, maisslang dus, wat verkeerdelijk werd vertaald naar korenslang.  Daarnaast worden ze ook rode rattenslang genoemd.  Red is op de korte tijd dat ze bij ons is, al een keer of vijf verveld.  Kleine slangen groeien nog heel actief en groeien bijgevolg letterlijk heel erg snel uit hun vel. Zowel haar omtrek als haar lengte zijn intussen zowat verdubbeld.  Slangen groeien hun hele leven.  Na verloop van tijd wel steeds trager.  Vandaar dat Sarah maar eens op de zoveel maanden verveld en Red bijna tweewekelijks.  Red is een wildkleurige rode rattenslang.  Dat wil zeggen dat ze niet te onderscheiden is van een in het wild levende slang.  Er worden ook kleur'morphen' gekweekt van deze slangen, onder andere snow (waarbij rood en zwarte pigmenten verdwijnen) en missing black (waarbij alleen het zwarte pigment ontbreekt).  Onze andere korenslang Izzy is zo'n missing black morph.  Omwille van deze kleurschakeringen en het relatieve gemak waarmee deze slangen kunnen worden gehouden, zijn ze behoorlijk populair als huisdier.  

Stilte voor de storm?

Toegegeven, we hebben jullie de laatste tijd wat verwaarloosd. De extra zorg voor Lupicor en het einde van de 'winter' pleegden roofbouw op onze beschikbare tijd. Inmiddels is alles weer een beetje zoals het hoort.

En alsof Sarah erop gewacht heeft gooide ze deze week haar vel eraf om als een nieuwe glimmend tevoorschijn te komen. Als het licht haar schubben onder de juiste hoek raakt, glimmen de zwarte banden blauwig terug. Een streling voor het oog, dus streelden wij terug.

Met de donkere dagen achter ons, proberen we onze diertjes weer eens in de schijnwerpers te plaatsen. Met als eerste mooie Sarah.  

Een grote zieke vriend

Niet veel families blijven ervan gespaard, het grote K woord...  En ook onze dierenvriendjes zijn er vatbaar voor. Bij onze allergrootste vriend Lupicor werd vorige week dinsdag kanker vastgesteld.  Op beide ogen een plaveiselcelcarcinoom.  We moesten hem meteen daar laten.  Daar, is het universitair dierenziekenhuis in Luik.  Waar één van de beste oogchirurgen van Europa opereert.  En dat is ook precies wat er moest gebeuren.  Aan de linkerzijde zat het gezwel letterlijk bovenop zijn oog, op de oogbol was een massa weefsel te zien die daar duidelijk niet thuis hoorde.  In een drie uur durende operatie werd deze donderdag weg gehaald en de schade aan het hoornvlies hersteld met slijmvliesweefsel van naast zijn oog.  De plek waar het gezwel zat zal altijd zichbaar blijven. Aan de andere zijde was het voor ons een iets grotere verassing.  We zagen wel dat zijn derde ooglid wat groter was dan wat hoorde, maar gingen er eigenlijk (verkeerdelijk) vanuit dat dit te maken had met wat ontsteking en irritatie.  Niet dus, het volledige derde ooglid en wat weefsel er rond moet ook nog weg.  Dat staat op het programma voor morgen.  Opnieuw narcose, opnieuw helemaal plat.  Verder krijgt hij chemo en radiotherapie om te voorkomen dat de kanker uitzaait.  Behalve het risico van de operatie (kwijtraken van zijn oog) en de narcose (flebitis, ademhalingsproblemen, hartproblemen, koliek, ...) is er ook nog de kans op recidive aanwezig.  Daarvoor zal meneer de rest van zijn leven een 'zonnebril' aanmoeten met een UV filter om de schadelijke invloed van de zon te vermijden.  Plaveiselcelcarcinomen zijn in weze huidtumoren.  Ze komen bij alle diersoorten inclusief mensen voor.  Meestal hebben ze weinig kans op uitzaaien en zijn ze goed te behandelen.  Bij paarden komen ze vooral voor in paarden die weinig pigment bezitten (de roze oogleden, roze koker, veel witte plekken met daaronder roze huid) en bij bijvoorbeeld Haflingers waar het aangetoond werd dat bij hen het genoom er voor iets tussen zit.  Omdat Vlaamse paarden als Lupicor nog heel zeldzaam zijn in Europa, werd het daarbij nog niet aangetoond.  Echter spraken wij met een Venezuelaanse arts die hier in Luik een stage kwam doen en die liet verstaan dat in Zuid Amerika er heel veel Vlaamse paarden (daar Belgians) opgenomen worden met dit probleem.  De kanker manifesteert zich voornamelijk aan de slijmvliezen, ogen en geslachtsdelen van deze paarden blijven dus een zwak punt voor de rest van hun leven.  Driemaandelijkse controle wordt dan ook ten stelligste aangeraden.

Zaterdag was zijn verjaardag, de arme schat.  We gingen op bezoek met snoepjes en borstels om hem eens lekker te verwennen, maar hoewel hij blij was ons te zien, ging niet alles van harte.  Hij heeft duidelijk pijn en last van het reeds geopereerde oog (er zit een spoelsysteem in om zijn oog te behandelen en een duidelijke bloeduitstorting waar het gezwel heeft gezeten).  Daarnaast ook wantrouwig voor alles wat zich aan die kant afspeelt, afgezien van licht en donker kan hij door dat oog nog niet veel zien. De moedige schat!  Hij wordt gemist hier, dat is zeker, en niet alleen door ons. Tigana blijft 'm roepen, en Rafke weet niet waar hij moet gaan schuilen nu.  Hopelijk mag hij snel naar huis.

Onze grote vriend in de ziekenboeg

Dabedie dabedaaa

Een nieuwe skink in da house.  Dabedie is een meisje die teveel was voor haar eigenaar.  Die had nog andere skinken, en zij was op overschot en wij hebben altijd wel een plekje vrij voor een diertje in nood.  We hebben ze niet in de buurt van Blue zitten want skinken houden niet altijd evenveel van 'indringers' op hun terrein.  Dabedie kreeg dus haar eigen plekje met een grote schuilplek waar ze rustig kan bekomen van de reis.

Is het een hagedis? Is het n vis?

nieuwe thuis voor deze schatjes

Geen van de twee, het is een salamander, vier om precies te zijn. Twee vuurbuiksalamanders en twee ribbensalamanders. De mensen wilden liever een droger diertje. Daarom ruimden we onze twee rode baardagaampjes voor deze waterratten. In tegenstelling tot Alex en alexis zijn deze wel doorheen hun volledige metamorfose gegaan en zijn het dus gezellige amfibieën geworden die zowel op het land als in het water zich compleet thuis voelen. Ze kregen dan ook een aangepaste behuizing. Welkom vinnie, vanina, ribus en Rachelle! Hopelijk vinden jullie ons een fijne thuis!

Red red wine...

De volgende keer dat iemand me vraagt wat we toch in die akelige beesten zien hebben we nu een antwoord klaar. Fit moet absoluut het schattigste reptiel ooit zijn... Waarschijnlijk niet, maar hij is wel klein, en aardig. We hebben een kleine vriend in huis. Red is een rattenslang (zoals Izzy ) die nog klein is. Een alleraardigst minidiertje dat zich warmpjes tegen je aan vleit als ie de kans krijgt.

Welkom Red!

Something for the heart

They say some people leave footprints on your heart when they walk through your life,
I say some footprints just leave you a lot of hearts!

Thanks to all our gorgeous equines and the blacksmith that keeps these footprints on track!

Het trekt hier...

OSinds vorige week staan er in onze straat nieuwe verkeersborden, een waarschuwingsbord om te vragen voorzichtig te zijn voor de trekkende padden. Onbewust blijken wij dus veel meer dieren te huisvesten dat waar we erg in hadden. Hoewel we niet meteen overtuigd waren. Ondanks het speuren over de weg kwam er nog geen kikkervisje in zicht...

Voor de onwetenden onder ons, een amfibie houdt over het algemeen een winterslaap. Kikkers en padden graven zich in op het land onder bladeren of afvalhout of onder de grond en slapen de koude winter door. Inmiddels stijgen de temperaturen alweer en worden de diertjes wakker. Oogjes open gaan ze op wandel, of op spring, naar hun voortplantingspoel. Ze weten de weg van vorig jaar, algemeen genomen is het ook de plek waar ze uit het ei kwamen.

Niet het minst bewust van de gevaren van het verkeer, eindigt menig springding als platte pannenkoek....
Vandaar de initiatiefname van verscheidene natuurhulporganisaties om de diertjes bij te staan in hun oversteek.  Daarvoor kwamen er dus de verkeersborden, soms de schotten langs de slootkanten en ook ingegraven emmers aan de kant van de weg, vrijwilligers inspecteren elke avond de emmers en zetten de 'gevangen' diertjes veilig aan de andere kant van de weg af.

Gisterenavond hadden we eindelijk prijs.  De paddenrij kwam massaal voorbij.  De hele tuin zat vol!
Veel van de vrouwtjes komen al n heerschap tegen vooraleer ze bij de poel zijn, meneer klemt zich dan vast op haar rug en laat zich voeren. Ook daarbij valken al eens slachtoffers, mevrouw heeft immers ook net een winter niet gegeten!  Gelukkig zijn de mannetjes gewoonlijk maar half zo groot als de vrouwtjes.

Dit koppeltje hupte vrolijk over onze oprit:

Over de regenboogbrug

Deze week namen wij afscheid van twee van onze diertjes die de oversteek maakten over de regenboogbrug.

Kleine Alan de anolis die heel oud was toen hij toekwam en ook zijn goede vriend Gary Gekko al zag gaan.  Hij wou de laatste dagen niet meer eten en kwijnde stilletjes weg.  Alannis zal 'm missen, en wij ook.

En Vladimir, de trotse valkparkiet met een gebroken staartje.  Vliegen deed hij al jaren niet meer, maar fluiten en sissen als je te dichtbij kwam des te meer.  Varazdina zit 'n beetje verweesd alleen in haar kooitje nu.

Het doet altijd pijn om diertjes te moeten afgeven, hoe oud of ziek ook.  We troosten ons met de gedachte dat op zijn minst hun laatste maanden een gelukkige tijd zijn geweest.

Slaaplekker lieverds, jullie hebben je rust verdient.

Kunnen missen als kiespijn...

Maar dat was het niet, kiespijn, al situeerde zich het wel in de mond.  Daantje had een kapotte tand.
Ook paarden moeten naar de tandarts.  Elk jaar worden hun tanden bijgevijld (die blijven doorgroeien in tegenstelling tot mensentanden) en wordt er gecontroleerd op eventuele gebitsproblemen.  Daantje moet sowieso in het oog worden gehouden. Ze is al een kies kwijt van in een ver verleden, en de kies die daar tegenover staat slijt dus helemaal niet af.  Als die te ver doorgroeit, zou Daan helemaal niet meer kunnen eten.  Maar daar zat dus niet het probleem.  Het zat 'm in de snijtanden van de onderkaak.  Daarin zat een gat en de hele onderkaak was ontstoken.  Waarschijnlijk een trauma van een tijdje terug al.  Stuk van de tand af gesprongen en stilaan beginnen oplossen en wegrotten.  Het verdict was eenvoudig, die tand moest eruit, de procedure heel wat minder eenvoudig.  Zes honderd kilogram paard die er geen zin in heeft onder controle houden is niet altijd even eenvoudig.
Half uurtje beitelen en Daantje was 'n tandje armer, en wij een zorgenpaardje rijker.  Want met de operatie alleen is natuurlijk niet alles gezegd.  Na een verdoving van dat kaliber, moet een paard goed ingepakt, de interne thermostaat doet het namelijk even niet, en met de temperaturen van de laatste dagen is een dekentje, of twee, drie, zeker geen overbodig luxe.  Daarenboven moet de overblijvende krater in haar mond dagelijks gespoeld en gereinigd worden, niet meteen Daans favoriete deel van de dag, of dat van ons ftm....

RX assistente van dienst, dank je wel Tamara!

Daantje zonder taaaandje maar met 'n heel erg zwaar hoofd

Klokkerde klokkerde klok

Vandaag maar weer op roadtrip om twee nieuwe diertjes op te halen. Kaatje en Kamiel zijn twee klokschildpadden die ooit door de kinderen waren gevraagd maar nu voornamelijk door de mama worden onderhouden. Begrijpelijkerwijs werd een nieuwe thuis voor hen gezocht. En daar verschijnen wij dan op het toneel.

Klokschildpadden zijn landschildpadden. Ze behalen op volwassen leeftijd een 38 cm schildlengte en dat maakt hen de grootste Europese landschildpad. Hun naam danken ze aan de brede schildplaten achteraan wat hun schild op een klok of brandweerhelm doet lijken. Een alternatieve naam is dan ook de helmschildpad. In tegenstelling tot hun water-equivalent zijn deze diertjes voornamelijk plant en vruchten eters. Ze vergen weinig onderhoud en zijn over het algemeen rustige zachtaardige dieren.

Als ze jong zijn heeft hun schild nog gele vlekken maar bij het ouder worden, worden ze steeds donkerder.

Wij mochten twee jonge diertjes verwelkomen, tezamen met hun terrarium:

Welkom Kaatje en Kamiel!

Heb jij Sarah al gezien?

Ze zeggen het als je een gezegende leeftijd haalt, maar wat als je Sarah in huis haalt?

Er is namelijk een bewoner bijgekomen. Sarah is een vierjarige boa constrictor met Duitse roots. De eigenaar was vaak van huis voor zijn job en de rest van het gezin was een beetje huiverachtig om Sarah van de nodige zorgen te voorzien. Wij waren natuurlijk maar al te blij om deze lieverd een thuis te geven.

Inmiddels is ze een paar dagen hier en ze voelt zich al helemaal thuis.  Het helpt natuurlijk dat ze met haar terrarium is kunnen verhuizen, dat beperkt toch steeds de stress.  Ze heeft haar eerste hapje al gegeten en is al gaan zwemmen in de waterbak, 

We vermoeden dat ze deel uitmaakt van de ondersoort "imperator" wat haar oorspronkelijke verspreidingsgebied Nicaragua maakt. Boa Constrictor betekent overigens letterlijk "grote slang die wurgt" en dat is meteen een mooie omschrijving voor Sarah ook. Ze is groot, en weet hoe ze moet jagen.  Al is ze nog niet op volle lengte. We verwachten maximum drie meter, dus ze heeft met haar meter zeventig nog wel wat centimetertjes te gaan. Maar ze is nog jong natuurlijk, in het wild haalt een boa al de 20, in gevangenschap kunnen ze dat nog verdubbelen.

In de Inca cultuur maakt deze slang deel uit van de drie heilige dieren, en ook de inheemse bevolking aanbidt deze sierlijke slang.  En zij niet alleen, ook wij zijn weer helemaal in de ban van dit mooie dier.

Welkom Sarah in ons slangenparadijsje!

Oh boy oh boy oh boy

Nu de paarden weer gezellig binnenhuppelen, en in de opvang ook alles gaat zoals het hoort.  Als zelfs de kattekes elkaar met rust laten en alle herstellende diertjes goed vooruit gaan. Loopt het ineens fout met onze lieve knuffelhond.  Het is geen nieuwe mode, dat armbanje rond Boy zijn poot, het is een drukverbandje op de plek waar net nog een infuusnaald zat....

Onze lieve Boy moest onder het mes.  Nu loopt hij al een half jaar met een bobbeltje in zijn nek.  Niets bijzonders, een talgcyste, zo stelde de dierenarts vast, niks om je zorgen in te maken.  En bijgevolg deden we dat ook niet.  Boy had er geen last van, en met die dikke boefjespels zie je het niet eens.  Tot een paar dagen terug.  Plotsklaps overal in huis druppels bloed.  Op zoek gaan naar de dader is niet altijd even eenvoudig een een huis vol diertjes, maar uiteindelijk toch op Boy uitgekomen.  De cyste in zijn hals had intussen de afmetingen van een golfbal en was spontaan gaan bloeden.  Een nieuw bezoek aan de dierenarts bevestigde ons vermoeden, dit was geen talgcyste meer, dit moest weg.  

En dat is precies wat er vandaag is gebeurd...  Behalve dat meteen een wratje op zijn neus ook ineens verwijderd.  Het bolletje in zijn hals bleek intussen een ontstoken talgklier te zijn.  

De plastische omschrijving van de dienstdoende chirurg luidde:  dat is nogal ne krater, als ik terugdenk aan de klier die we eruit haalden, wordt ik weer niet goed...

Gevolg, een rits in zijn hals van een dikke twaalf centimeter, een vijftiental hechtingen plus eentje in zijn neus, inwendig gehecht met twintig hechtingen en een paars drukverband waar het infuus zat, om bloeding te voorkomen.  

Verdict voor ons?  Omdat het in zijn hals is, kan er geen kraag, kan er geen verband, en ... mogen wij nu zorgen dat hij er niet aan krabt, dat Bailey er niet aan likt, dat er geen kattekes aan likken, en dat het niet ontsteekt. Toppie... hij was nog niet thuis of hij was al aan het bloeden.  Dit wordt niet eenvoudig, zoveel is duidelijk. Arm woefke.

Nieuw jaar

Allereerst onze beste wensen voor alles en voor iedereen.
Dat het hele jaartje mag lopen zoals je droomde voorheen!

De feestdagen zijn inmiddels weer achter de rug.  Met natjes droogjes, feestjes en schranspartijen zijn ook wij hieraan niet ontsnapt. Sommigen dansen op de tafel anderen lopen de muren op:


Maar al bij al is en blijft het een gezellige tijd.  Oudejaarsavond spenderen wij naar goede gewoonte tussen de diertjes.  Vooral dan diegene die last kunnen hebben van het vuurwerk.
Bankje in de stallen, bubbeltjes erbij, paardjes hooi en eten, lichtjes aan zodat ze zich veilig voelden, alles rustig. Wij waren er klaar voor...



De eerste pijlen geen probleem, dorpje links, dorpje rechts, wat heviger vanuit de steden.  Flikkertjes, en mooi, wij genoten gezellig mee.  Tot de hel losbarstte boven de stallen zelf....
Eén van de buren vond een eigen vuurwerkfeestje wel gepast.
Figo was het daar niet mee eens. Hij wou eruit, zijn kudde gaan verdedigen en vechten tegen het lawaai. Er is geen staldeur opgewassen tegen 600kg paard dat eruit wilt.  Zo eenvoudig is dat.  Hij is dan ook in volle furie buiten gestoven en heeft daar het volgende uur geen twee seconden meer stil gestaan, steigeren, trappen, hollen, hij vocht en wist niet eens waartegen de arme schat.
Ook de rest van de kudde was niet vrolijk.  Het leek dan ook een oorlogszone.  De klappen, het flikkerende licht, het suizen van de aankomende vuurpijlen en het schrille gehinnik van de paarden daar nog eens bovenop.  En daar sta je dan, tranen in de ogen want er is niets dat je kan doen om hen te helpen, alleen wachten tot het voorbij waait en hopen, heel erg hopen dat er niemand zodanig panikeert dat ze de omheiningen niet meer zien.  Gelukkig kwam het niet zover.  Iedereen kwam ongedeerd de nacht door.  Tenzij ....

Staldeur na een duwtje van Figo

Achterkant van de stal waar het hooi gewoonlijk
tegenaan ligt.  Dikke 20 cm verplaatst

De kudde de volgende ochtend, er had niemand zin om binnen te komen

En we begrijpen het ook wel.  Het is maar één keertje nieuwjaar, en iedereen mag toch genieten, en het is toch feest.... Toch blijft het moeilijk te verteren dat dezelfde mensen die de paarden elke dag begroeten vanuit hun tuin diegenen zijn die ze de daver op hun lijf jagen.  Vermoedelijk onwetendheid willen wij geloven, dus is het plan voor volgend jaar bewustmaken, bewustmaken van wat zo'n pijl teweegbrengt behalve flikkerende lichtjes.  Flyers in de bussen met de vraag het vuurwerk van de paarden (en andere dieren) weg te houden.  Hoe mooi het ook is, dieren begrijpen er geen jota van.  Daarenboven klinkt het geluid in hun gevoelige oren alsof wij ons oor tegen de straalmotor van een F16 houden.  Elk jaar opnieuw sterven er paarden die de omheining niet meer zien uit angst, verdwalen er honden die in paniek weglopen van het geluid dat zo oorverdovend in hun oren bonst, verwerpen koeien hun kalveren omdat ze denken dat ze in levensgevaar verkeren.  Tot drie uur Nieuwjaarsnacht zagen we meeuwen en andere dagvogels gedesoriënteerd rondvliegen, uit hun nesten verjaagt door het lawaai, niet wetend waar ze veilig konden zijn.  En het beperkt zich niet tot die nacht alleen.

Tot vandaag zijn wij geduldig in de weer met onze paarden om hen opnieuw vertrouwen te geven in die voor hen nu akelige stallen.  Tot vandaag schrikt Bailey van het geringste geluid en duikt hij bibberend achter mijn voeten.  Tot vandaag sluipen de kattekes rond om bij de minste onregelmatigheid op te springen en uit te halen.  Tot vandaag vinden we uitgeputte vogels die na de Nieuwjaarsnacht hun nest niet meer durven opzoeken.  Wij vragen geen ban op vuurwerk, geen verbod op feestjes, geen extra politie of wat dan ook. We willen alleen dat je weet wat je doet en daar de verantwoordelijkheid voor neemt.  Dieren kunnen zich niet beschermen, bescherm hen.