maandag 27 juni 2016

In mei legt elke vogel een ei, in juni leggen de draakjes er twintig....

Morticia en Takira wonen al een tijdje bij elkaar. En dat de liefde groot is bewijzen ze elke dag door vreedzaam samen te leven (het blijven uiteraard reptielen, niet voor niets als koudbloedig bestempeld).
Er kwamen al een paar keer wat eitjes van, maar ze waren tot nog toe nooit bevrucht.
Tot een paar dagen geleden. Het hele terrarium had ze vol gelegd.
Het leek wel of er een overijverige paashaas aan het werk was geweest!
De eitjes hebben we in de broedkast gelegd, in tegenstelling tot gevederde eierleggers, broeden agamen zelf de eitjes niet uit.  Meer nog, na het leggen, kijken ze er eigenlijk niet meer naar om.  In gevangenschap kan het weghalen van de eitjes wel stress veroorzaken.  In het wild komen ze niet meer terug naar hun 'legsel' kijken, maar in de beperkte omgeving van een terrarium, komen ze er nog alle dagen voorbij.  Daarom moet het lijken of de eitjes er nog liggen, het gat waar zij heeft gegraven opnieuw mooi afgedekt en zij gaat er vanuit dat haar broedsel veilig is. En dat is het ook, alleen niet op de plek waar zij het verwacht.  Waarom we ze niet gewoon laten liggen?
Allereerst hebben de eitjes geen 'harde schaal' zoals bijvoorbeeld een kippenei.  Dat brengt met zich mee dat als er te vaak wordt 'overgelopen' de eitjes stuk gaan.  Daarenboven hangen de embryo's ook niet vast, ook hier weer in tegenstelling tot bijvoorbeeld in een kippenei.  Daardoor worden de vruchtjes van de ene naar de andere kant gesmeten in het eitje zodra een ei wordt omgedraaid. Ook niet al te goed voor de mini's.  En als laatste de temperatuur.  In het wild worden de eitjes op zo'n diepte begraven dat ze warm blijven doordat de zon de aarde heeft opgewarmd, maar dat ze ook niet afkoelen 's nachts als er geen zon is.  In een terrarium is dat niet mogelijk.  Met een temperatuurverschil van gemakkelijk twintig graden tussen dag en nacht, is het niet onlogisch dat de eitjes meestal niet uitkomen als je ze gewoon laat liggen.  Vandaar de broedstoof, constante temperatuur, constante luchtvochtigheid,... optimale omstandigheden voor de kleine diertjes...
En nu maar duimen dat er ook effectief een hagedisje uitkomt!


woensdag 15 juni 2016

Van groot naar klein

Na de update over Sarah, onze grootste slang, vonden we het wel passend om Red, onze kleinste buikschuiver nog eens in het voetlicht te plaatsen.  Red kwam bij ons als een 'vetertje' van een paar centimeter.  Inmiddels groeide ze uit tot een mooie jonge korenslang. De naamgeving van deze slangen is een beetje verwarrend.  In de Verenigde staten wordt ze aangeduid als CornSnake, maisslang dus, wat verkeerdelijk werd vertaald naar korenslang.  Daarnaast worden ze ook rode rattenslang genoemd.  Red is op de korte tijd dat ze bij ons is, al een keer of vijf verveld.  Kleine slangen groeien nog heel actief en groeien bijgevolg letterlijk heel erg snel uit hun vel. Zowel haar omtrek als haar lengte zijn intussen zowat verdubbeld.  Slangen groeien hun hele leven.  Na verloop van tijd wel steeds trager.  Vandaar dat Sarah maar eens op de zoveel maanden verveld en Red bijna tweewekelijks.  Red is een wildkleurige rode rattenslang.  Dat wil zeggen dat ze niet te onderscheiden is van een in het wild levende slang.  Er worden ook kleur'morphen' gekweekt van deze slangen, onder andere snow (waarbij rood en zwarte pigmenten verdwijnen) en missing black (waarbij alleen het zwarte pigment ontbreekt).  Onze andere korenslang Izzy is zo'n missing black morph.  Omwille van deze kleurschakeringen en het relatieve gemak waarmee deze slangen kunnen worden gehouden, zijn ze behoorlijk populair als huisdier.  

woensdag 8 juni 2016

Stilte voor de storm?



Toegegeven, we hebben jullie de laatste tijd wat verwaarloosd. De extra zorg voor Lupicor en het einde van de 'winter' pleegden roofbouw op onze beschikbare tijd. Inmiddels is alles weer een beetje zoals het hoort.
En alsof Sarah erop gewacht heeft gooide ze deze week haar vel eraf om als een nieuwe glimmend tevoorschijn te komen. Als het licht haar schubben onder de juiste hoek raakt, glimmen de zwarte banden blauwig terug. Een streling voor het oog, dus streelden wij terug.

Met de donkere dagen achter ons, proberen we onze diertjes weer eens in de schijnwerpers te plaatsen. Met als eerste mooie Sarah.