Blauwtongskink

Blue

Vandaag nog een aan-huis-levering. We heten Blue welkom.  Blue is een volwassen blauwtongskink van onbekende leeftijd.  De eigenaar had teveel werk met alle dieren die hij al had, en was blij te zien dat er voor Blue een warme thuis werd aangeboden.

Na een kort onderzoekje moesten we vaststellen dat Blue aan de dikke kant was.  Iets wat vrij veel voor komt bij Skinken omdat ze graag eten en niet graag bewegen.  Nestratten uit den boze dus, als we leverproblemen willen vermijden.  Ergens toch een verademing, Rythm is intussen wel drachtig, maar we hoeven die kleine wezentjes niet als voer te gebruiken, voor de agamen hadden we ook al rood licht gekregen van de dierenarts.  

Verder is Blue gezond en is zelfs nog in het bezit van de meeste van zijn teentjes.  Want dat is nog een eigenschap van blauwtongskinken.  Ze breken gemakkelijk teentjes als ze hun gewicht op de kleine slecht ontwikkelde pootjes zetten.  En eens een gebroken teentje, is de stap naar afsterven heel dicht in de buurt.  

Het geslacht van Blue is quasi niet te ontdekken.  Skinken hebben weinig uiterlijke geslachtskenmerken en zelfs voor het meest getrainde oog is het vaak onmogelijk te zeggen of het een vrouwtje dan wel een mannetje is.  Zoals alle blauwtongskinken is Blue gek van vannillevla en wil voorlopig ook niets anders eten.  We zullen stilaan wel beginnen met het introduceren van wat gezondere alternatieven.  Zo komt hij natuurlijk nooit van dat overgewicht af!

Een nieuwe Sjildpad

Sjon

Op een avond een telefoontje, of wij een schildpadje konden opvangen.  Hij zou worden afgeleverd met verblijf en al.  De eigenaar wist niet goed wat hij ermee moest aanvangen, hij werd ook steeds groter.  

En zo werd Sjon bij ons afgeleverd.  In een verblijf met steentjes en eilandjes en een potje eten aan toe.

Knappe kerel hoor!  Sjon is een mannetje dat quasi volgroeid is. Geelbuikschildpadden worden maximum een 30 à 40 centimeter maar de mannetjes blijven beduidend kleiner (Sjon is zo'n 15 cm). Verder herken je een mannetje aan de lange nagels, het lijkt een beetje de omgekeerde wereld daar, mannen met lange nagels, maar het kan best handig zijn om jezelf aan het gladde schild van mevrouw vast te klampen.  Overigens groeien schildpadden altijd (tenzij ze slecht worden verzorgt), de mythe dat de dieren niet groter zouden worden dan de plek waar ze gehuisvest worden is een flagrante leugen. Schildpadden worden ook behoorlijk oud.  Geelbuikschildpaddenkunnen tot 40 jaar oud worden, dus op zich is Sjon nog heel erg jong. Daarnaast is Sjon een gezonde knaap van 600g die best wat ruimte kan gebruiken. Prachtig om hem te zien rondzwemmen.   

Drats, Rats!

The Rythm en The Rebel

Met in gedachte dat reptielen wel eens nestratjes eten konden we deze twee gratis ratjes niet laten zitten. De eigenaar had een hele nest van deze diertjes en was er geduldig mee bezig geweest ze allemaal handtam te maken.  

Prachtige diertjes die ook nog eens heel erg intelligent en knuffelbaar zijn. 

Meneer en mevrouw bij thuiskomst in hun nieuwe verblijf geïnstalleerd en de nodig knaag-, klim- en speeltuigjes voorzien.  

De residente katten waren meteen van de partij om onze nieuwe huisgenoten te keuren.  Daar gaan we voorzichtig mee moeten zijn, Tijger is al een keertje met een rat thuisgekomen, een wild exemplaar dan wel, maar toch.  

Ondanks het taboe rond ratten moeten we toch toegeven dat het heel erg schone beestjes zijn.  Ze poetsen zichzelf en doen hun behoefte steeds op hetzelfde plekje, ver van hun nestje af.  Ze nemen voedsel voorzichtig aan en laten zich gemakkelijk hanteren.  Ideale huisgenootjes, en weinig onderhoud.  Niet te geloven dat niet meer mensen een rat als huisdier houden! Wij zijn er alvast aan verkocht, maar of dat nog gaat lukken om eventuele nestratjes te voeren aan de reptielen, daar vrees ik voor ....

 

Anolis en gekko

Alan en Gary

Het gaat hard op het ogenblik. Vandaag zijn we Alan en Gary gaan halen. Ze wonen samen in 1 terrarium en stellen het goed. De eigenaars wilden liever visjes dan reptielen, en vonden Alan en Gary nogal saai.  Ze zijn natuurlijk heel moeilijk te hanteren en verstoppen zich liever dan zich veel te laten zien.  Alan is een mannelijke anolis wiens vrouwtje een paar maanden geleden is gestorven.  Hij is nog in rouw en hult zich daarom in een somber grijs.  Anolissen kunnen van kleur veranderen, niet zo spectaculair dan bijvoorbeeld een kameleon maar toch genoeg om Alan af en toe kwijt te zijn omdat je naar een verkeerde kleur aan het zoeken bent. Verder heeft een anolis ook hechtlamellen aan de teentjes, net zoals de meeste gekko soorten en nageltjes, dat maakt hem een beetje een 'all terrain' reptiel.  Alan is gezond en eet goed, zolang hij vriendjes blijft met Gary mag hij in het oerwoud blijven wonen.

Gary is een gestreepte daggekko, of Phelsuma Lineata voor de klassiek geschoolden onder ons.  Hij eet voornamelijk fruit en is een echte zoetklauw.  Ondanks de naamgeving is Gary naar alle waarschijnlijkheid een dame. Gezien gekko's heel erg moeilijk te hanteren zijn (door hun gevoelige huid raken ze al gewond van aanraking alleen) is het geslacht alleen maar te bepalen doorheen het glas van het terrarium als Gary zich tegen de wand heeft gehecht met zijn kleefpootjes.

Waarschijnlijk is ook het verschil in geslacht de reden waarom deze twee kleine diertjes samen kunnen blijven zitten zonder vechten.  Het is meestal niet verstandig om verschillende soorten reptielen samen te houden, niet alleen om vechten te voorkomen, maar ook omdat de eisen qua habitat wel eens grondig kunnen verschillen.  Een uitzondering dus dat dit goed gaat, en een lust voor het oog om ze bezig te zien, helemaal niet saai, ons televisietoestel staat zo goed als buiten dienst intussen.

Baardagamen

Barbary, Barbara en Bas

In de drukke eindejaarsperiode worden we gevraagd om drie baardagamen op te vangen.  Een mannetje met twee vrouwtjes.  Ze waren oorspronkelijk voor de kinderen, maar door verbouwingswerken en dergelijke was er eigenlijk geen plaats of tijd meer om voor de diertjes te zorgen. We mochten ze komen ophalen inclusief hun verblijf.

In de vrieskou tot bij de eigenaars gereden om de diertjes te gaan halen.

Er was er eentje die nacht nog ontsnapt en helemaal onderkoeld teruggevonden (zo plat als een pannenkoek).  We hebben de diertjes thuis gebracht en meteen de lampen vervangen zodat ze weer konden opwarmen.

In de ochtend waren ze onmiddellijk klaar om te eten, maar spijtig genoeg lag tegen de avond aan al het eten weer terug in de bak.  Te weinig kracht om te verteren...

Nu is zo'n reis natuurlijk niet zonder stress en zal de kou van de afgelopen nachten ook niet zonder gevolg zijn gebleven dus besloten we tot een check up bij de dierenarts.

De drie diertjes bleken een zwaar calciumtekort te hebben en eentje had een schimmelinfectie op zijn hoofdje.  Ze waren alledrie te klein voor hun leeftijd en terwijl ze op de tafel van de dierenarts lag kreeg Barbara een aanval ook.  Haar pootjes gingen trekken, en ze ging helemaal in kramp.  Gevaar hier bestaat natuurlijk dat de hartspier in kramp gaat en het diertje overlijdt aan een hartaanval.  Gelukkig kwam het niet zover. 

We kregen de instructie om de diertjes elke dag in een badje met elektrolyten te zetten en voldoende aangepaste voeding te voorzien.  Zolang ze bleven braken moesten we dwangvoederen om er iets in te houden.  En elke week terug naar de dierenarts voor injecties.  

Aan het einde van een maand zijn ze er gelukkig weer bovenop gekomen en staan ze weer wat steviger op hun pootjes.  Maar ze hebben nog een lange weg te gaan om gezonde agaampjes te worden.