Kerstebeestje

Zo de dag voor kerst nog een diertje op zoek naar een veilig onderkomen.  Het voelt wel heel kerstachtig aan.  In hoeverre dat effectief zo is, laat ik maar in het midden.  We konden een diertje opvangen en kregen er het terrarium bij in ruil voor een leeg aquarium.  Die hadden we nog wel staan.  De eigenaars van onze nieuwe huisgenoot vonden 'm te snel, te schichtig en niet aaibaar genoeg.  Dat is natuurlijk een beetje eigen aan reptielen.  Het zijn geen knuffeldieren.  Ik vermoed dat het te maken heeft met het gebrek aan haar.  Als het niet fluffy is, houdt het niet van aaien.  En zodra het schubben heeft, en doorns of dergelijke, kan het nog zorgen dat aaien helemaal geen prettige belevenis wordt, noch voor de aaier, noch voor de geaaide. De meeste houden vooral van warmte, zonlicht, soms water en afhankelijk van de soort van een solitair of groepsbestaan.
Nu is er met deze kerel iets aan de hand.  We hebben namelijk geen idee wat hij is.  Door de vele kleur'morfen' die zijn ontstaan door hobbykwekers die hun creativiteit uiten, zijn sommige dieren haast onherkenbaar geworden.  Zo ook deze kleine kerel.  Hij lijkt op een skink, maar dan een kleintje en hij heeft een heel andere tong, hij is actief of het nu warm is of koud (bijzonder voor een koudbloedige) en hij is zo snel dat hij niet meteen handtam te noemen is.  Hij bijt niet, is niet overmatig agressief, heeft iets weg van de ameive familie, maar toch ook weer niet helemaal.
Kortom, zonder DNA, weten we eigenlijk niet wat het is.

Wat we wel weten is dat hij krekels eet, drie jaar oud is, en fruitcupjes ook lekker vindt.  Als we hem nu nog te pakken krijgen, kunnen we laten determineren wat hij is.  Zolang moet hij ook naamloos door het leven.  Maar in elk geval, hebben wij er een Kerstebeestje bij.

Klaar voor de feesten?

Die Alex,
dan heeft zij een vriendje, dan stopt zij met eten.  Niet dat zij en haar vriendje samenzitten. Daarvoor is Alexis nog te klein.  Maar ze zitten naast elkaar, dat wel.
Alex is sinds vandaag weer aan het eten, 1 bolletje per keer.  En dat mocht wel.  De kleine snoodaard had al een maand niks meer over de spreekwoordelijke kiezen gehad.  Ze weigerde alle eten.
Nu blijkt dat er algemeen heel erg weinig geweten is over Axolotls.  Het wetenschappelijke onderzoek dat wordt gedaan is meestal toegespitst op het uitzoeken waarom een Axolotl nooit een 'echte' salamander wordt en vervolgens pogen hen te dwingen tot metamorfose. Indien succesvol, is de Axolotl overigens geen lang leven meer beschoren.  Als salamander halen ze hooguit een jaartje.
Probleem met onze Alex is dan meteen een mysterie.  Ze eet niet, en niemand weet waarom.  Ze had een kleine infectie die met antibiotica op een paar dagen beter was, maar eten hoefde ze niet.  Op röntgenfoto's bleek dat Alex geen gewrichten heeft, of alleszins geen gewrichten die zichtbaar zijn op foto.  Nu is het niet simpel om van zo'n klein diertje een foto te nemen, allereerst woont ze eigenlijk in het water, en röntgen weerkaatst op het wateroppervlak waardoor er alleen een schim te zien is op de foto zelf.  Alex moest dus uit het water, en wat zo mogelijk nog belangrijker is, moest stil liggen.
Ze was niet in d'r element.  De doorgaans witte Alex maakte zich zo dik dat ze helemaal rood zag.  Maar bleef gelukkig wel vrij stil liggen.  Axolotls, in tegenstelling tot bijvoorbeeld een vis, beschikken over rudimentaire longen waarmee ze boven water nog wel wat kunnen ademen en waardoor ze niet in paniek gaan als ze uit het water worden getild.
De eerste foto's toonden gasophoping in de buikholte, waarschijnlijk verstopping, weekje paraffine in d'r mond bracht daar soelaas.  Maar Alex at nog steeds niet.  Een wilde gok van de dierenarts dat het gebrek aan gewricht (hoewel er geen enkele foto bestaat van een Axolotl met gewrichten) misschien toch een ontkalking zou kunnen zijn bracht wel beterschap.  Na een weekje (vandaag) heeft Alex haar eerste bolletje binnen.  We zetten de behandeling voort en hopen dat ze blijft eten.  Na een maand of twee gaan we dan voor een nieuwe foto, misschien wel de eerste in de medische geschiedenis van de Ambystoma Mexicanum MET gewrichten. Stel je voor, hoeveel van deze diertjes sterven dan een vroegtijdige dood door een gebrek aan kalk?  Wij durven er niet bij stilstaan.  Alex is aan de beterhand, en dat is voor ons het belangrijkst.

Alexis doet het overigens ook niet slecht.  Het geslacht is op het kleine diertje nog niet zichtbaar, maar in tegenstelling tot voorgaande weken, staan er weer prachtige kiewen aan.  Hoe snel zo'n diertje regenereert blijft ons verbazen: