How to train your dragon...

How to train   care for dragons zou misschien een betere titel zijn geweest in dit geval...  Ontmoet Dirk.  Dirk werd een twee weken geleden binnengebracht door zijn baasje omdat hij merkte dat Dirk het niet goed deed.  De winkel had nochtans gezegd...  Het grote woord kwam eruit.  De winkel had beweerd dat Dirk gemakkelijk kon samenleven met waterschildpadden. En dat hij krekeltjes at. En dan hebben we het 

niet gehad over alles wat de winkel niet heeft verteld.

Allereerst is Dirk een groene wateragaam.  Een waterminnend reptiel dat zich in het wild ophoudt in Zuidoost Azië nabij ondiepe poelen.  Ze houden van water maar zijn niet aquatiel, een combinatie met waterschildpadden is sowiezo uit den boze gezien die kleine veelvraten met hun knipsnavel gemakkelijk een wateragaam kunnen pluimen, ondanks het gebrek aan pluimen.  Daarnaast heeft een reptiel als Dirk zonlicht nodig, UVB, warmte en extra kalk.  De combinatie zorgt voor botopbouw en sterke spieren.  Meteen ook wat Dirk ontbreekt.  Hij heeft amper bot in zijn lijfje en is zelfs te zwak om te stappen.  De achterpoten hebben meerdere ongenezen botfracturen daar waar het bot te zwak werd om zijn gewicht te dragen. Wetende dat deze dieren zelfs graag sprinten op hun achterpoten maakt het dubbel zo droef dat de eigenaar zo vreselijk slecht werd voorgelicht.  Verder is zijn mond één grote etterende wonde.  Een vergevorderde tandvleesontsteking heeft ervoor gezorgd dat zijn kaak vol etter zit.  Zijn tandjes zullen eruit moeten, maar voorlopig is hij te zwak voor de operatie. Dirk is gestart met een antibioticakuur in combinatie met ontstekingsremmende medicatie en calciumsupplement.  Hij zit 'n hele dag onder een UVB en warmtelamp en gaat alle dagen in een elektrolytenbad.  Hij wordt drie keer per dag besproeid om hem (en zijn terrarium) vochtig te houden, een waterpartij kunnen we niet riskeren, hij zou kunnen verdrinken als hij erin terecht komt.  Hij eet sprinkhanen (krekeltjes zijn al veel te klein voor 'm) en wasmotlarven om aan te sterken en af en toe een zoet fruitje als snoepje.  Op zijn grootte zijn wateragamen normaal gezien overgeschakeld op een 70% dier, 30% fruit dieet, maar voorlopig heeft hij de extra proteïnen te hard nodig om hem over te schakelen.  Een hele boterham dus, en dan is het nog onzeker of die lieve Dirk het haalt. Wij doen alvast ons best.  Wateragamen zijn geen reptielen voor beginnende reptielenhouders, ze hebben erg veel plek nodig, zijn bijzonder stressgevoelig en hebben nood aan veel onderhoud.  

Samen met Dirk werden ook zijn vrienden de waterschildpadden ons toevertrouwd.  Vier geelbuik/geelwang kruisingen met de treffende namen Michelangelo, Leonardo, Donatello en Raphael en een chinese driekielschildpad  met 'n afgehapte staart en de toepasselijke naam Shredder.

Ook hier had het gebrek aan UV en extra kalk voor problemen gezorgd.  Hetzij niet zo ernstig als bij Dirk.  De ninja turtles komen er vanzelf wel bovenop, hun schild is ontkalkt, maar ze hebben geen longontstekingen of parasieten.  De juiste voeding en de juiste lampen en die zijn binnen no time weer ok. We hebben hen wel moeten splitsen.  De drie grootste gusten konden bij Sjors, Sjefke, Sjuul en Sjaach terecht, allemaal ongeveer dezelfde grootte. Want zo begon het ooit, met Sjimmie, die er nu de kleine chinese driekiel en de kleinste geelbuik bijgekregen heeft.  

De kleine Shredder heeft echter nog niet al zijn schaapjes op het droge.  Hij gaat niet onder.  Hij drijft als een blok drijfhout aan de oppervlakte en spendeert 80% van zijn tijd op het land.  Voor 'n in het wild aquatiele schildpad die daar amper aan land gaat is dat een behoorlijk stresssignaal.
Zijn afgehapte staart wordt gezalfd om de wonde te laten genezen en hij krijgt wekelijkse injecties om aan te sterken.  Hij blijkt geen longontsteking te hebben (oorzaak 1 van het drijfsyndroom) maar naar alle waarschijnlijkheid een wolk gas in zijn darmen.  Dat zou willen zeggen dat hij al een poos niet meer gegeten heeft. En eerlijk, als ik me tussen die mastodonten van schildpadden moest wagen om een brokje te pakken te krijgen bleef ik ook aan de kant, zeker als ze al met mijn staart aan de haal zijn!  In het vriendjesbakje bij Sjimmie Sjakie en Sjerrie komt dat helemaal goed, hij krijgt aparte brokjes, speciaal voor mini schildpadjes en mits de extra zorgen, wordt ook hij 'n flinke kerel van 20 cm.  Geen blijver dus in het vriendjesbakje.

Het is fijn dat deze dieren uiteindelijk bij ons belanden en zo toch nog hoop op een dierwaardig bestaan krijgen.  Maar zo vreselijk zonde dat er zoveel misverstanden blijven omtrent het houden en verzorgen van deze dieren.  Het mogen draakjes zijn, met een enorm regeneratievermogen, maar dat hoeven ze toch niet elke keer te bewijzen, toch?

Ten little dragons went out to play...

Tadaa... ze zijn er, ze hebben er erg lang over gedaan, maar 10 mini draakjes hebben zich uit hun ei gewurmd.  Takira en Morticia zijn officieel trotse ouders van 'n tienling. Gespreid over een paar dagen, hupten ze één voor één uit hun ei. Inmiddels kregen ze hun eigen terrarium en zitten ze lekker te zonnen onder de lampjes.  We waren al weer vergeten hoe klein die kereltjes eigenlijk zijn als ze net tevoorschijn komen, geen duimpje groot... Welkom kleine wondertjes!

Kooka bekent kleur

Kooka kwam bij ons een dik jaar en half geleden.  Volgens haar vorige eigenaar een volwassen vrouwelijke vogel.  Wij hebben haar sindsdien dan ook als mevrouw Kooka aangesproken en hadden daarbij geen enkele reden te veronderstellen dat dat verkeerd zou zijn.  Gezien de leeftijd had ze immers al lang een ander kleurtje moeten gehad hebben.  Het is namelijk zo dat de grote Alexanderparkiet bij de overgang naar volwassenheid verkleurt.  Vrouwtjes blijven egaal groen met een rode schoudervlek. Mannetjes... nja, kijk zelf maar, Kooka kwam uit 'haar' laatste rui als een hem. De zwarte band en de roze vlek in zijn hals laten duidelijk zien dat het hier om een mannetje gaat.  Hij is nog wat fluffy omdat zijn rui er nog niet helemaal opzit, maar die kleurtjes, die gaan niet meer weg!

En toen waren ze nog met vier...

Het is een zware tijd voor salamanders.  Het is veel te warm, en quasi onmogelijk om de watertemperatuur op een voor hen aangename 20 graden te houden.  De jonge salamanders kregen het super zwaar.  Net op het ogenblik dat ze door hun metamorfose gingen, ging het kwik mee de hoogte in.  Overschakelen van kieuwen naar longen is moeilijker dan het lijkt.  Van de 12 diertjes die het larvenstadium voorbij raakten, bleven er slechts 4 leven na de metamorfose.  De kleine kereltjes zijn nu voorlopig uit de gevarenzone, en hebben op dit ogenblik maar 1 taak, zo snel mogelijk groot worden.  Groeien, eten zwemmen.  Niet noodzakerlijkwijze in de volgorde.  Met hun 5 centimeter zijn ze nu ongeveer de helft van de papa. Nog even, en ze groeien letterlijk uit hun aquarium.
Voor de winter mogen ze op het land, ribbensalamanders zijn niet volledig aquatiel en overwinteren wel vaker buiten het water. Nog een maand of twee, en deze lustige zwemmers mogen aan land.

An adventure? Alpaca my bags...

Toegegeven, het is geen reptiel, en ook geen exotische vogel, maar hijs cuuuuute....

En och, hij stond daar, alleen tussen een hoop kangoeroes, en zijn meisjes waren verkocht, maar hij vond maar geen thuis, en Alpaca's zijn awesome.  Draai of keer het hoe je wilt, ze zijn grappig, schattig, fluffy en hebben hun hele leven van die heerlijk grote babykijkers.  Hoe kan iemand daar nu aan weerstaan?

De vorige eigenaar doopte hem Carlos, maar om spraakverwarring met de buurman te voorkomen zijn we maar teruggevallen op de naam die op zijn papieren staat.  Gino.  Gekke Gino.  Hij woont bij de kippekes en komt als je'm roept.  Als je niet snel genoeg komt als hij roept, gaat hij blaten als 'n schaap en zeuren tot hij aandacht krijgt.  En snoepjes natuurlijk.  Hopelijk vinden we nog 'ns wat dames voor 'm, of ander gezelschap, voorlopig knuffelt hij kipjes, en die lijken het niet erg te vinden.

En in juli gooien de gekke salamanders er 'n stuk of honderd bij....

Ze heeft het niet overleefd, ons meisje ribbensalamander, de hele bak vol eitjes gelegd, en dan het bijltje erbij neergelegd.  Gelukkig hebben deze kereltjes geen ouders nodig om groot te worden, integendeel, de ouders eten gewoonlijk de eitjes op.  Meneer dan maar in afzondering en afwachten.

En ja hoor, 'n bak vol mini visjes...

Watersalamanders doorlopen een hele metamorfose.  Ze starten als gekke visjes met waaiervormige uitwendige kieuwen (denk aan de axolotls die die kieuwen nooit kwijtspelen).  Vervolgens krijgen ze voorpootjes, die kan je al zien op de foto rechts.  Een hele tijd later komen de achterpootjes.  En helemaal op het laatst gooien ze de kieuwen af en ontwikkelen ze longen.  Ribbensalamanders specifiek brengen niet heel hun leven in het water door, ze houden ook van rondklossen in de modder en spenderen regelmatig een hele winter aan land. Als ze toch permanent in water worden gehouden, blijven ze ook een heel jaar door eitjes leggen, en soms komen ze dan aan het eind van hun reserves.  Een beetje wat onze dame aan de hand had.  Ze had waarschijnlijk van haar hele leven nog geen land gezien.  Het plan was om ze de winter uit het water te halen, maar dat heeft zij jammer genoeg niet meer gehaald.  Intussen eet haar kroost ons arm (veelvraten zijn het!!!) en groeien ze lustig pootjes.  Duimen dat ze de hete zomer overleven, salamanders houden niet zo van warmte...

In mei legt elke vogel een ei, in juni leggen de draakjes er twintig....

Morticia en Takira wonen al een tijdje bij elkaar. En dat de liefde groot is bewijzen ze elke dag door vreedzaam samen te leven (het blijven uiteraard reptielen, niet voor niets als koudbloedig bestempeld).
Er kwamen al een paar keer wat eitjes van, maar ze waren tot nog toe nooit bevrucht.
Tot een paar dagen geleden. Het hele terrarium had ze vol gelegd.
Het leek wel of er een overijverige paashaas aan het werk was geweest!
De eitjes hebben we in de broedkast gelegd, in tegenstelling tot gevederde eierleggers, broeden agamen zelf de eitjes niet uit.  Meer nog, na het leggen, kijken ze er eigenlijk niet meer naar om.  In gevangenschap kan het weghalen van de eitjes wel stress veroorzaken.  In het wild komen ze niet meer terug naar hun 'legsel' kijken, maar in de beperkte omgeving van een terrarium, komen ze er nog alle dagen voorbij.  Daarom moet het lijken of de eitjes er nog liggen, het gat waar zij heeft gegraven opnieuw mooi afgedekt en zij gaat er vanuit dat haar broedsel veilig is. En dat is het ook, alleen niet op de plek waar zij het verwacht.  Waarom we ze niet gewoon laten liggen?
Allereerst hebben de eitjes geen 'harde schaal' zoals bijvoorbeeld een kippenei.  Dat brengt met zich mee dat als er te vaak wordt 'overgelopen' de eitjes stuk gaan.  Daarenboven hangen de embryo's ook niet vast, ook hier weer in tegenstelling tot bijvoorbeeld in een kippenei.  Daardoor worden de vruchtjes van de ene naar de andere kant gesmeten in het eitje zodra een ei wordt omgedraaid. Ook niet al te goed voor de mini's.  En als laatste de temperatuur.  In het wild worden de eitjes op zo'n diepte begraven dat ze warm blijven doordat de zon de aarde heeft opgewarmd, maar dat ze ook niet afkoelen 's nachts als er geen zon is.  In een terrarium is dat niet mogelijk.  Met een temperatuurverschil van gemakkelijk twintig graden tussen dag en nacht, is het niet onlogisch dat de eitjes meestal niet uitkomen als je ze gewoon laat liggen.  Vandaar de broedstoof, constante temperatuur, constante luchtvochtigheid,... optimale omstandigheden voor de kleine diertjes...
En nu maar duimen dat er ook effectief een hagedisje uitkomt!