dan heeft zij een vriendje, dan stopt zij met eten. Niet dat zij en haar vriendje samenzitten. Daarvoor is Alexis nog te klein. Maar ze zitten naast elkaar, dat wel.
Alex is sinds vandaag weer aan het eten, 1 bolletje per keer. En dat mocht wel. De kleine snoodaard had al een maand niks meer over de spreekwoordelijke kiezen gehad. Ze weigerde alle eten.
Nu blijkt dat er algemeen heel erg weinig geweten is over Axolotls. Het wetenschappelijke onderzoek dat wordt gedaan is meestal toegespitst op het uitzoeken waarom een Axolotl nooit een 'echte' salamander wordt en vervolgens pogen hen te dwingen tot metamorfose. Indien succesvol, is de Axolotl overigens geen lang leven meer beschoren. Als salamander halen ze hooguit een jaartje.
Probleem met onze Alex is dan meteen een mysterie. Ze eet niet, en niemand weet waarom. Ze had een kleine infectie die met antibiotica op een paar dagen beter was, maar eten hoefde ze niet. Op röntgenfoto's bleek dat Alex geen gewrichten heeft, of alleszins geen gewrichten die zichtbaar zijn op foto. Nu is het niet simpel om van zo'n klein diertje een foto te nemen, allereerst woont ze eigenlijk in het water, en röntgen weerkaatst op het wateroppervlak waardoor er alleen een schim te zien is op de foto zelf. Alex moest dus uit het water, en wat zo mogelijk nog belangrijker is, moest stil liggen.
Ze was niet in d'r element. De doorgaans witte Alex maakte zich zo dik dat ze helemaal rood zag. Maar bleef gelukkig wel vrij stil liggen. Axolotls, in tegenstelling tot bijvoorbeeld een vis, beschikken over rudimentaire longen waarmee ze boven water nog wel wat kunnen ademen en waardoor ze niet in paniek gaan als ze uit het water worden getild.
De eerste foto's toonden gasophoping in de buikholte, waarschijnlijk verstopping, weekje paraffine in d'r mond bracht daar soelaas. Maar Alex at nog steeds niet. Een wilde gok van de dierenarts dat het gebrek aan gewricht (hoewel er geen enkele foto bestaat van een Axolotl met gewrichten) misschien toch een ontkalking zou kunnen zijn bracht wel beterschap. Na een weekje (vandaag) heeft Alex haar eerste bolletje binnen. We zetten de behandeling voort en hopen dat ze blijft eten. Na een maand of twee gaan we dan voor een nieuwe foto, misschien wel de eerste in de medische geschiedenis van de Ambystoma Mexicanum MET gewrichten. Stel je voor, hoeveel van deze diertjes sterven dan een vroegtijdige dood door een gebrek aan kalk? Wij durven er niet bij stilstaan. Alex is aan de beterhand, en dat is voor ons het belangrijkst.
Alexis doet het overigens ook niet slecht. Het geslacht is op het kleine diertje nog niet zichtbaar, maar in tegenstelling tot voorgaande weken, staan er weer prachtige kiewen aan. Hoe snel zo'n diertje regenereert blijft ons verbazen:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten