Kerstebeestje

Zo de dag voor kerst nog een diertje op zoek naar een veilig onderkomen.  Het voelt wel heel kerstachtig aan.  In hoeverre dat effectief zo is, laat ik maar in het midden.  We konden een diertje opvangen en kregen er het terrarium bij in ruil voor een leeg aquarium.  Die hadden we nog wel staan.  De eigenaars van onze nieuwe huisgenoot vonden 'm te snel, te schichtig en niet aaibaar genoeg.  Dat is natuurlijk een beetje eigen aan reptielen.  Het zijn geen knuffeldieren.  Ik vermoed dat het te maken heeft met het gebrek aan haar.  Als het niet fluffy is, houdt het niet van aaien.  En zodra het schubben heeft, en doorns of dergelijke, kan het nog zorgen dat aaien helemaal geen prettige belevenis wordt, noch voor de aaier, noch voor de geaaide. De meeste houden vooral van warmte, zonlicht, soms water en afhankelijk van de soort van een solitair of groepsbestaan.
Nu is er met deze kerel iets aan de hand.  We hebben namelijk geen idee wat hij is.  Door de vele kleur'morfen' die zijn ontstaan door hobbykwekers die hun creativiteit uiten, zijn sommige dieren haast onherkenbaar geworden.  Zo ook deze kleine kerel.  Hij lijkt op een skink, maar dan een kleintje en hij heeft een heel andere tong, hij is actief of het nu warm is of koud (bijzonder voor een koudbloedige) en hij is zo snel dat hij niet meteen handtam te noemen is.  Hij bijt niet, is niet overmatig agressief, heeft iets weg van de ameive familie, maar toch ook weer niet helemaal.
Kortom, zonder DNA, weten we eigenlijk niet wat het is.

Wat we wel weten is dat hij krekels eet, drie jaar oud is, en fruitcupjes ook lekker vindt.  Als we hem nu nog te pakken krijgen, kunnen we laten determineren wat hij is.  Zolang moet hij ook naamloos door het leven.  Maar in elk geval, hebben wij er een Kerstebeestje bij.